uzun bir yolculuk sonunda denizi olan bir şehre girildiğinde denizi görür görmez cama yapışan insan tiplerinin yakındığı durum. hele hele cama yapışılan manzara boğazsa yakınmak yetmez lanet okunur.
mesela ankaradır. mesela eskişehirdir. eskişehirde öğrenci olup ankaraya gidip gelmektir ve yaz okulu münasebetiyle eskişehir ankara arasi tikilip kalmaktir. lanet etmektir hayata 'neden ulan neden denizli bi yer yazip gitmedim' diye. eğer uzun yıllar da deniz kenarında yaşanmışsa özlemektir o eski yazlari, yaşananlari tam da o güzel deniz kenarında
insanın, enginligik ve büyüklük kavramlarının nedemek oldugu hissinden uzak kalması. kendi yasadıgı dar çevreyi tüm dünya sanmaz insan, sıkıldıgı anda bir deniz kenarından bir martıya bir parca ekmek atabilse.
sahile vuran dalga seslerini duyamamak, yorganı başına çekip sessizce ağlamaktır.
karşı dağlara bakarken belki de deniz arkasındadır dendiğinde içteki huzursuzluğun sese yansımasıdır. karanlıklar başlarken boş vadilere hayalden denizler ekleyip, yosun kokusunu içe çekmektir.
eğer uzun yıllar sahil kentinde yaşadıysanız yeni ortamınıza alışmanın zor olduğu durum. hep karşınıza sahil çıkacakmış gibi gelir. ancak yoktur, küçük bir sıkıntı çöküverir içinize, bir garip hissedersiniz.
deniz kıyısındaki bir şehirde doğmuş, çocukluğunu ve gençliğini bu şehirde geçirip bir gün ansızın uzaklara gitmek zorunda kalmış insanın derin bir özlem duymasına sebep olan durum.
akdenizde doğdum. gri bir kentte büyüdüm. ama daha altıydı yaşım egede buldum kendimi. sonra gene akdeniz. sonra bir kara kenti yıllarımı yedi. bilmem neden sevemedim o kara kentini. kara bulansada kışları. ben ege yağmurlarında yıkanmayı özledim, akdenizde ahmak ıslatana tutulmayı. en çok denizi özledim. deniz kokusunu.
denizi olmayan bir şehirde olmak boğulmaktır. hemde su olmaktan. hele deniz kızıysanız. hele yaşınız daha 18 ise. kendini yalnız hissetmek için başka nedene gerek yok. deniz yok. yalnızsınız. hepsi bu.
O daha doğmadan babası ölmüş olan çocuğun, baba sevgisini bilmesi gibi birşeydir. Denizi olmayan şehirde yaşamak duygusu, ankara da doğan biri için budur galiba.
denizin insana verdiği huzur ve SÜKÛNETten yoksun kalıp, şehrin beton ormanı, hayatın karmaşası ve sorunları içinde kaybolmaktır.
hayatı anlamadan ya da anlamaya çalışmadan harala gürele yaşamaya sebebiyet verir.
denize kıyısı olan bir şehirde ve hatta boğazın dibinde büyüdükten sonra insanı daha da derinden etkileyen hadisedir. doğup büyüdüğünüz şehirden uzaklaştığınızı daha bir hissedersiniz canınız sıkılınca sahile gidemeyeceğiniz aklınıza geldiğinde. sevgilinizle el ele sahilde yürüyememek, biranızı alıp kayalıklarda dalga sesleriyle birlikte çakırkeyf olamamak insanın içini acıtır. sevdiği bir dostunu kaybeden biri gibi avare avare denizi ararsınız, ona sarılıp dertleşmek, dalgaların arasında huzur bulmak için. ama bulamazsınız ve bu eksiklik sizi kemirir zamanla, ruhunuz kabalaşır zamanla.
