Bana göre denizin tanımı kendini dünyadan koparmış ve kendi başına yeni bir gezegen oluşturmuş harika ötesi rengarenk su cümbüşüdür. Cümbüş olmak bence o kadar da fena değil.
yıllarca gerek üstünde gerek içinde çalıştım. insana en çok huzur veren şey olduğunu düşündüm hep.
sevgilinin, biranın, rakının, sigaranın, güzel bi' akşam yemeğinin yanına en çok yakışan şeydi ufuk çizgisi,
dalganın sesi. ama bazen durup düşünüyorum da o dalgaların kıyıları dövmesinin bi' sebebi var. bazen sakin,
bazen hırçın. bazen bir sahili yıkıyo, bazen duvarları dövüyo. deniz, sanki biraz bizi istiyo gibi. biraz kumu geri istiyo.
tasmasından tutulan saldırgan bi' köpek olarak düşün denizi. bi' şeyler kurban etmek lazım biraz denize.
denize bıraksak sevdiklerimizi, denizde bıraksak mesela. hem de bi' deniz kabuğunun yanına. belki de onlarcasının.
ben öyle bi' şey bıraktım ki denize, siz ölünce toprak olacaksınız ama ben deniz olucam sanırım, uçsuz bucaksız bi' okyanus.
deniz güzeldir, deniz candır. insana yaşama hevesi verir. insan denize baktıkça arındığını hisseder. denizin kokusu, martı çığlıkları ve uzaktan geçen gemiler alır götürür bir yerlere. ama gece bilhassa fırtınalı havalarda korkunç ve ürkütücüdür deniz. geçtiğimiz yaz yalova esenköy'de böyle fırtınalı bir geceye yakalandım. yarın döneceğim için pansiyon tutmamış o gece arabada sabahlamıştım. rüzgar o kadar şiddetliydi ki arabamı uçuracak sandım birden. denizden gelen o korkunç uğultuyu hiç unutmam. aşağıdaki fotoğrafı da o gecenin sabahında çekmiştim. https://galeri.uludagsozluk.com/r/2009837/+
Biraz tuzlu hatıralardan oluşmuş gözyaşları misali,
Biraz sessiz içinde yaşayan binlerce canlıyla tıpkı bizdeki umutlar gibi,
Kimi zaman durgun kimi zamansa dalgalı bir hayat tıpkı su gibi..
kendimi bildiğim günden beri onu görüyodum.. denizi.. küçükken herkezin evi denizi görür zannederdim.. biraz büyüyünce ilkokulumun ordaki evlerin denizi görmediğini farkettim..peki onlar sessizce neyi seyredip dalabilerlerdi?.. öyle sessizki bütün seslerden daha güzel bi ses..
dedim ya küçüktüm.. deniz yoksa neye dalıp bakardı bu denizsiz insanlar?..
dedim ya küçüktüm.. ve.. büyüdüm..
buldum sorumun cevabını..
insan bi denize bakıp böyle dalar.. bir de sevdiğinin yüzüne..
bi test vardi.
denizden korkar misin diyordu.
hani su iki soruyla hayatinin anlamini cözüp önüne ativeren testlerden.
hani biz salagiz, onca yil yasadik bi bok anlamadik * bir iki soru her seyi halleder. *
sorar iste, korkar misin diye.
ulan apartmanda dogmussun, iki apartman disinda denizi televizyonlardan ögrenmissin, kalkip severim ben korkmam hic, hem yüzücü bi kimligim var diyemiyor insan.
iyidir deniz, hani uzaktan bakinca sevilesi diyebilirsin anca anca..
sorunun cevabi ic yakici pismanliga sebep oluverir.
deniz hayattir der, icine girmekten korkarsan yasamayi bilmiyosun demektir.
ulan $erefsizim aklima gelmi$ti,
hadi beeaa, cok artizzmi$ vs..
hadiiii!!
buyur burdan yak.
yahu bu hayatin bize attigi kazik degil mi o halde?!
bir sifir basliyoruz biz apartman cocuklari hayata he mi?
yok öyle sey..
biz yasamayi gri apartmanlarin arasinda kücük bi yesillikle mutlu olarak ögrenirken, engin deniz yerine grilikler icinde denizler yasatarak hayal gücümüzle, denizin dibinde yasayip onu bizden cok sevmeleri bilmeyenlerden korkak oluyoruz biz..
öyle degil hic.
sever belki yanindakilerde elbet denizi.
ama bizdeki deniz acligi yoktur onlarda.
biz denizi az görsekte, dolu dolu, en derininden severiz.
-bak deniz cok güzel..
-evet.
-hayir öyle degil, iyi bak, ama deniz cok güzel..
