harbiden mallıktır. gittikçe sizi de dengesiz yaparlar. zira anlamadıgınız bir nedenden bunalımdayken destek olmaya çalışırsınız ama sizi istemez ve iter, yalnız kalmaya ihtiyacı vardır diye düşündüğünüz bir anda da destek olmadınız diye ağzınıza eder.
en doğrusu anlamamayı çalışmaktır, çünkü anlamayı çalışmak insanın kendinden götürür. kendi haline bırakmak kişinin psikolojisini sağlam tutar ve kendini korur.
insanin kendisine eziyet etmesidir. tam diğer insanların yapamadığını yaptığını, onu anladığını düşündüğünde sana bi kazık atacaktır. büyük ihtimal seni tanımamazlıktan gelir belki bi selam verir.
herkesin kendi dengesinin olduğu fikrine alışabilen insan öncelikle karşısındakine dengesiz demez, olduğu gibi kabul eder ve yaşam alanları arasında uyum kurmaya çalışır. iletişimi kurduktan sonra tamamen anlamak çok gerekli değildir. çünkü o da sizi asla tamamen anlayamayacaktır.
beynini sınırlanırını zorlayarak onun sacmalık ve paranayolarla dolu dunyasına kısa bir süreliğine dalıp neden-sonuc ilişkisi kurmaya çalışmak ve bir türlü kuramamak
onu anlıycam derken kendinizi bir zaman sonra anlayamadığınızı farkedeceğiniz olaydır. siz ne kadar anlamaya çalışırken empati kurarak yaklaşırsanız yaklaşın karşınızdaki dengesiz olduğu için hep bunların tersini yapıcaktır ve siz her defasında yeni olaylara alışmak durumunda kalıcaksınızdır. bu kişilikleri çözmeye çalışmak oldukça yorucu bir eylemdir.
çalışmakla yetinirsiniz. anlamak mümkün değildir. bu dengesizler kendileri bile anlayamaz kendilerini. freud'a havale ediyoruz onları. artık hipnotize mi eder, çocukluğuna mı iner, rüyalarını mı yorumlar, ... ne yaparsa yapsın canım bize ne dengesiz onlar.
bambaşka bir dünyaya dalmaktır.
başka bir ihtimal daha var ki, ya dengesiz olan bizsek?
ya o sıradan olmayan insan dengeliyse de çoğunluk olan bizler dengesizsek.
Biliyorum boş beleş yandan yemiş bir septik felsefe kokan bana ait olan bu cümleler benim de dengesiz olduğumu mu gösterir acaba?
