Geçenlerde, bana çok yakında olan ama defalarca bakmama rağmen hiç öyle görmediğim bir evi fark ettim. Durup incelemeye başladım; yıllardır bakımsız kaldığı göze çarpıyordu... Havuzlu, geniş bir bahçenin içinde yer alan büyük ve eski bir evdi burası.
Anlaşılan bu eski ama güzel evde yıllar önce kalabalık bir aile yaşamıştı... Yaz akşamlarında verandasında sofralar kurulmuş, mutlu saatler yaşanmıştı... Ziyafetler verilmişti şimdi sararmış otların ve sarmaşıkların sardığı bahçesinde... Çocuklar oynamıştı artık kuru yaprakların doldurduğu havuzunda... Bayramlarda tüm ailenin toplandığı evden neşeli kahkahalar yükselmişti muhtemelen yıllar evvel.
Şimdi ürkütücü bir sessizlik vardı her kuytusunda, belki böcekler yuvalanmıştı karanlık köşelerde... Kırık pencere camlarında artık hiçbir mutlu yüzün yansıması yoktu... Tüm duvarlar, yıkılmayı bekleyen bir umutsuzluk içindeydi sanki.
Nereden çıktıysa bir kumru kanat çırparak kondu havuzun kenarına... Alarak küçük bir dal parçasını, uçuverdi eski çatının altına doğru... Zevkli ve telaşlı bir çaba içerisinde gidip geliyordu... Anlaşılan yeni bir hayat başlıyordu bu eski evde. Nihayet, mutlu günler gelecekti, kanat sesleri ve sevgi şarkılarıyla yok olacaktı ümitsizlik, eski evin de bundan çok memnun olduğunu hissederek sevindim.
işte o eski ev benim yorgun yüreğim,
Gelişiyle hayat veren kumru da; sensin sevgilim.
Seni çok seviyorum.
Bazı şeyler atılmaya yüztutmuş sayfalarıyla rafları toza bulanmış beyinlerde ömürlerini tüketirler. kararlılıkla savaştığı anılarını siler bazıları.
anılar acı, anılar yaşlı kim sever ki bu iki kavramı?- kimse. "yaşlı olmak istenmez ama genç de ölünmez" denir herkesçe.
yine de sahip çıkılır yatak odalarında cevizden yapılmış kitlenir sandıklara, iç içedir yaprakları yılların. yalanıyla, aşkıyla umuduyla, dostuyla her şey kucaklaşır o kutuda, herkes birbirini çok ama çok iyi tanır.
sürekli anılarla yüzleşmek onların orda olduğunu bilmek sabırsız ve telaşlı beyinleri oynatır. Onlara iğrenç kahkahalar attırır.
Bir adım daha uzaklaşmak ne demek bilmezken üzerlerine basa basa savunduğun geçmişine dönemezsin ne yazık.
Anılarımız bizi biz yapar
anılarımız bizden hep çalar.
uzaklaşıyorum, uzaklaşıyorum göz pınarlarıma kadar onunla doluyum. kin, öfke, haset besliyor arta kalan uzuvlarımı. canı pahasına canlanmak zorunda olan bir adam. kurguda hiç olmayan, koca bir yalan. şikayetler şairane bir üslupla dillere sancak. konuşamayan küçük şehsade. altın kaplı kalemi kağıdın üzerinde gezdirmeyi öğreniyor yıllardır. canlanması gereken ruhuna padişahından bir hediye( baba). yaşam döngüsünün küçük zinciri, şimdi padişahın kellesi altın kalemli yazılarda. bir vezir öldürmeli canlanması gereken adamı, bir adam savaşmalı çünkü can pahası. koca bir yalan. kanbur geçmişten kalan sert adam. hoyrat, mahur. padişaha and kadehi viran, ölüm şimdiden yadında yadigâr!
En az 4-5 kere baştan sonuna kadar okuduğum bir başucu eseri. Aklıma geldikçe her yaz veya her kış mutlaka okurum. Aslında aklıma gelmesinden ziyade okuma listemde dikkatimi çeken başka bir kitap bulamadığım zaman ve okumayalı en az 5-6 ay geçmişse açar tekrar tekrar okurum.
Bu kitabı her okuyuşunuzda sanki Montaigne gelip gelip yeni bir şeyler eklemiş gibi hissedersiniz. Her okuduğunuzda bir öncekine göre daha fazla şey yaşamış olacağınız için çıkaracağınız anlamlar daha da güzel bir hal alır.
zamanın ötesinde bir eser.
yaşadığı zamanın ilerisinde düşünebilen insanlara hep saygı duymuşumdur, bu nedenle montaigne, internette blog yazmanın yazarlık sayıldığı şu günlerde, okunup ders alınması gereken bir yazar.
