"hepimiz sonunda ölmeyecek miyiz, nedir bu öfke, kin, hasetlik, şu fani dünyadaki sayılı
günlerimizde insanca yaşamak varken neden birbirimizi üzüyoruz" diye düşünerek sorguladığım iddia. ben şahsen güzel beynimi ruhumu bu tür şeylere harcayamam. minicik ellerimle life savers şekerlerimden hafif ısırıklar alırken hayretle izliyorum bu arbedeyi. aman tanrım nasıl geldik biz bu hale? nerede koptu iplerimiz?
ne oldu elvan gazozu kokan tenimize, bizler, masallarımız, bana çocukluk hayellerimi
hatırlatanlar, "baltalar elimizde uzun ip belimizde biz gideriz ormana hey ormana" şarkısıyla
dingin bi huzurla yürüyen yoldaşlarım, şimdi o baltalarla eli kanlı devrimler peşinde koşuyor, peki ya pamuk prensesler, onlar da masalları bırakıp prensin uyandırdığı o büyülü-gizemli ağızdan "taşak-oğlan-sürtük-şehriye-manifatura-göt" gibi hiç de yakışmayan sözcükler çıkartıyor. ah zihnimde böyle bi kareyi canlandırmak bile fazlasıyla üzüyor beni. dahası beceremiyorum,
olmuyor, tükürük saçarak avaz avaz yırtınan bi prenses görüntüsü bi türlü girmiyor kadraja.
ah babaannesine çörek getirdiği sepetin içindeki elmalarda kara fatmaların gezdiğini sanan yeşil
başlıklı bi kız olur mu yahu, yok yok asla. hayır hayır, ne çocukluk şarkılarımın tek dostu asil-
neşeli oduncu arkadaşım ne de uyuyan güzel-pamuk prenses karışımı düş perisi, bunlar siz
olamazsınız. lütfen kendinize gelin. hayallerimi çalmayın benden. buna izin veremem.
