"Annenin dizinden tahrik olmak bireysel bir durumdur. Ama böyle bir şeyi söyleyen kişiye karşı ilk sorum "ne zamandır" olurdu. "Son iki aydır" derse, güncel olarak ne var diye bakarım. "Çocukluğumdan beri annemin dizleri beni uyarıyor" derse, başka objelerle yakınlaşmamış, annesinden hala ayrılamamış, yaşıyla uyumlu olmayan bağımlılığı olan veya bir kişi olarak değerlendiririm.
Türkiye'de yaşıyoruz. Dolayısı ile dini inançlarına çok bağlı kişiler görüyorum. Bazen depresyon, bazen de cinsel sorunlarla gelebiliyorlar. Ancak bu tür sözleri dini bağlılığı çok veya az olan birinin söylemesinde aradaki fark şudur: Dini bakımdan onu sürekli olarak kontrol eden bir çevrede büyümüş ve yaşamakta ise bu endişeleri o bağlamda bir takıntı olarak düşünebiliriz. Bunu genellemek ve sadece dini referanslarla açıklamak bizi geriletir. Hırsız olmayacağız, yalan söylemeyeceğiz, başkasının malına ve bedenine saldırıda bulunmayacağız. Ahlak budur. Bunları bozan bir kişi dindar mıymış değil miymiş beni ilgilendirmiyor.
Ben erkek olsam bu sözlere çok öfkelenir ve itiraz ederdim. Erkekler kendilerini kontrol etmekte bu kadar aciz, bu kadar yetersiz, bu kadar güçsüz mü? Açılmış bir kol, göğüs veya kısa etek gördüklerinde kendilerini kontrol edemeyip tecavüz mü ederler? Doğrusu burada erkeklerin bu ithamlara, suçlamalara karşı gelmelerini, ellerine pankartlar alıp sokağa çıkmalarını, tepki göstermelerini öneriyorum.
Bütün bu konuşmalar, bu sözcükler bizi kutuplara ayırır. Örtülü olanlar - örtüsüz olanlar. Erkeklerle sosyal ortamda beraber olan kadınlar ve diğerleri. Giderek genişletilmeye çalışılan gruplara "Onlar kötü" diye öğretiliyor. Daha muhafazakar grup diğerlerini kötü görmeyi, onlara 'uyguzsuz' diye bakmayı, çocukluktan itibaren içselleştirerek öğreniyor. Biz de sürekli "'hayır, ben ahlaksız değilim' demek durumunda kalıyoruz. işlemediğimiz suçun müdafaasındayız sürekli. Eteğimiz kısa olduğu ve erkeklerle yüzlerine bakarak konuştuğumuz için 'makul şüphelileriz.' Bu sözler, 'Kadınlar işsiz kalsın, evde otursun, kendi başlarına var olamasınlar' düşüncesiyle dile getiriliyor. Artık sinsilikten açığa çıkan bir komplonun parçası."
"Bu ülkeyi seviyor musun? Bu soruyu duyunca içimden ağlamak geliyor. Çok dayak yemişsin ama sevmeye devam ediyorsun. Bunun bir açıklaması, bir adı var mı? Bütün kitaplarımda esas meselem bu: Bir ülke nedir, niye severiz? Bu kadar ağırsa bu sevgi, neden hala var? Bu, sevgi mi yoksa ruhuna mühürlenmiş kurtulamadığın bir bilgi mi? Bu ülke en çok onu seven çocuklarını döver. Sadece şimdi değil. Daha önce de böyleydi." Ece Temelkuran,Yazar
"Türkiye, Yunanistan'ın geldiği bu aşamaya 2001 krizinde gelmişti. Yunanistan belki Türkiye'den daha zor bir duruma geldi ama gerçeğe dokunmadı, bozmadı. Herşeyi yaşayabilir bir ülke ama gerçeğin genetiğiyle oynamaya başlarsanız Türkiye gibi olur. Türkiye toplumu 2001 krizinden sonra siyaseten ya da siyaset dışı şekilde gerçeği ile sınıfsal ve ahlaki sorunlarıyla yüzleşeceğine bunu görmezden geldi. Türkiye, sağcılığın yarattığı travmalardan yine sağcılığı seçerek kurtulmaya çalışırken Yunan toplumu ufkunu açmaya çalışıp en azından şansını denedi. Bir eşiğe gelindiğinde Türkiye gibi ülkelerde sonuç AKP olur, Rusya'da Putin olur. Türkiye'de Ali ismail, Berkin en utanç verici şekilde öldürülür, birkaç yürüyüş olur ama ertesi gün çocuklar öldürülmeye devam eder. Ama Yunanistan'da Alexis öldürülür Yunanistan yanar ve bir daha hükümet bırakın bir çocuk öldürmeyi, koluna bile dokunamaz."
(Zeki Demirkubuz)
Amerikalı yazar Paul Bowles'la 'Çölde Çay' (The Sheltering Sky) adlı filmi çekiyorduk. Bir gece Tanca'da ona, "Burada kalmaya ve Amerika'ya dönmemeye ne zaman karar verdin?" diye sordum. 40 yıldır orada yaşıyordu. Bana dehşet içinde baktı ve 'Karar vermedim ki. Bu konuyu düşünüyorum!" dedi. Ben de oyunculuk konusunda hep böyle hissettim. Hiçbir zaman bilinçli bir karar değildi.Tiyatroyu birlikte kurduğumuz arkadaşlarımla yollarımız kesişmeseydi, eminim oyuncu olmazdım. Üniversitedeyken oynadığım bazı oyunları görmüşler, katılmamı istediler. Bana tiyatro kurmak saçmalık gibi geldi. Ama madem bu kadar istekliler "Peki" dedim, "Birkaç ay denerim, duruma bakarım." Aylar, yıllar geçti hala duruma bakıyorum.
Kamera beni seviyor. Evet seviyor. Ama ben tiyatro kökenliyim, sahne oyuncusu olarak eğitim aldım. Ve gerçek evim tiyatro. Benim durumum şu: Aslında piyanistim, sonradan keman çalmayı öğrendim. Ama kemanı hiçbir zaman esas enstrümanım olarak kabul etmedim, sadece çalmayı bir şekilde becerdim. Ne var ki, tüm dünyada kemancı olarak tanınıyorum.Sinema bana çizgi gibi geliyor. Oysa tiyatro resim. Muazzam bir zaman, muazzam bir emek. John Malkovich
"Harika bir film olmasa da "The Shadow of Vampire' (Vampirin Gölgesi) filmini yapmaktan çok keyif aldım. Çok iyi olmayan bir sihirbazı canlandırdığım 'The Great Buck Howard' (Muhteşem Howard) filmini yapmak çok keyifliydi. Komik olan ne biliyor musunuz, yapmaktan çok zevk aldığım ama umduğunuz gibi iyi çıkmayan işler oluyor. Şunun gibi yani: 'Tamam araba kaza yaptı ama yolculuk şahaneydi!' Ben kontrol edemeyeceğim ve fazla katkıda bulunamayacağım sonuçlarla ilgilenmem. Aktörken bir başkasının rüyasındaki figürsünüz. O, sizin rüyanız değil. Siz, o rüyanın yazarı değilsiniz. Onun yazarı Jane Campion, onun yazarı Stephen Frears, Wim Wenders ya da Robert Benton. Bunu kabul etmek ve teslim olmak gerekiyor." John Malkovich
