bazen düşünüyorum da bence güzel bir şey, o kadar kötü değil yani. düşünsene artık dünyanın hiçbir yükünü omuzlarında taşımak zorunda değilsin, artık sen dünyanın değil dünya senin kahrını çekecek. geceler boyu ağlayıp, sabah olunca dışarıya mutlu görünmek zorunda değilsin. çünkü delisin sen, neysen osun. kimsenin senden bi beklentisi yok. sorunlarla baş etmek zorunda da değilsin. olmak istediğin dünya neresiyse kafanın içinde orada yaşama şansın var belki...
kısacası, bazen hatta çoğu zaman şöyle tertemiz delirmek istiyorum. poyraz karayel'in de dediği gibi "delirmek albayım, delirmek. kim bilir ne güzel bir şeydir. düşünsene, aklın yok bi kere."
Sinirlendiğim zaman geçici de olsa yaşadığım durum. Normalde sinirli bir insan değilim ama sinir uçlarıma dokunulduğunda (haksız yere engellendiğimi/kısıtlandığımı hissettiğimde, yanlış bir fikrin şahsıma dayatıldığını hissettiğimde) kayışlarım kopuveriyor.
her sabah kalkıp sorgularım acaba bu sefer başardım mı. ne yapacaktım nereye gidecektim. ben kimim. kafam sonradan geliyor. ayağım var mı çorap mı giyiyorduk. şimdi ne olacak. uyumak bana hiç yaramıyor.
ben en son 2014 mayıs gibi delirdim.
yandı balatalar.
antidepresanlari doktorsuz cat diye hamile kalmak için bırakınca oldu.
son goruldugum yer:
anneanne evi
çupra patates kızartması yapmış
anneannem dedem eşim ben
keyifle yemek yiyoruz.
ömür boyunca ayrılmayacak gibi.
birkaç hafta sonra yalan oldu her şey.:(
