biri 'askerde' diğeri askerden geldikten sonra akli dengesini kaybetmiş iki eski dostla karşılaşıp sohbet ettim. ikisi de tanıdı beni. Biri eski olayları hiç hatırlamıyor, diğeri ise belirli anılarda takılı kalmış, ileri gidemiyor.
Neden diye düşünüyorum;
ikisinin de madde geçmişi olduğunu biliyorum ama her madde kullanan da delirmiyor sonuçta. Ailevi nedenler desem (çünkü ikisinin de ailevi sorunları mevcuttu) ailevi sorunları olanlar da delirmiyor. Ama ortak noktaları olması ilginç. ikisi de gençliğinde çok gülerlerdi. Saçma salak her şeye aşırı şekilde gülerlerdi. Bizi de güldürürlerdi. Çok konuşurlardı Ama o dönemlerde, ileride bu arkadaşların delireceği kimsenin aklına gelmezdi.
Birini ailesi dışlamış; dağda kulübe yapmış kendisine orada yaşıyor. Aç kalmıyorum, Bir şekilde yemek buluyorum, Sadece sigara alamıyorum diyor. Kilosu falan yerinde. Kıyafetlerini de normal bir insandan ayırt edemezsin, düzgün sayılır. Diğeri ailesiyle beraber hala. Bir ara tostçuda tost basıyordu ama sürekli iş değiştirdiğini duyuyordum. Sanırım yapamıyor diye çıkarılıyor veya başka nedenlerden ama her ikisi de işsiz şu anda.
Hayat her insana göre zor olmayabilir ama hayat bazılarımız için gerçekten çok zor arkadaşlar. Yaşıyoruz ama biz kimiz? neyiz? biz gerçekten biz miyiz? Düşünmemiz lazım.. yenik düşen arkadaşlarımıza yardım etmemiz lazım.
Ben henüz delirmemişken bunları yazabildiğim için şansıyım. Siz de öyle..
Russell crowe bu esnada bir espri yapar. Arkadaşına oraya oturma der. Arkadaşı da hayali arkadaşlarından biri orada oturuyor herhalde diye düşünür ama Russell abimiz şaka yapmıştır ve şöyle der arkadaşlarınla dalga geçmeyecek olduktan sonra şizofren olmanın ne eğlencesi var.
Sohbet edemedim ama haberleştim.
Evlenmek için sevgilisiyle kaçtığında 20 yıllık ailesi bildiği insanların evlatlığı olduğunu öğrenip travma geçirdi. Salak sevgilisi de sahip çıkmadı ortada kaldı, aklını oynattı.
Onunla Beraber büyüdüğümüz sokakta oturan halam sahip çıktı ona. Psikiyatri tedavisine yardımcı oldu, hastaneye yatırdı, ilaçlarıyla ve tüm hastane masraflarıyla gönüllü olarak bizzat ilgilendi.
Halama her zaman söylediği şey, benim ona küçükken ailesinin öldüğünü söylemeye çalışmış olamdı. kendisi inanmadı tabi. Çocuk aklımla bir türlü anlayamazdım nasıl olur da insan gerçek annesinin babasının öldüğünü bilmez.. komşumuz olan üvey ananesi bu cesaretimden dolayı beni tehdit etmişti ama üvey annesi gözü yaşlı yalvararak onun gerçeği öğrenirse çok üzüleceğini söyleyince ben de arkadaşımla konuşmaktan vazgeçmiştim.. çocukken ağzımda bakla ıslanmazdı.. bana göre herkes hakkı olanı bilmeliydi.. belki çocukken bir pedagog eşliğinde bu gerçek ona söylenseydi şuan üvey ailesine minnet besleyen biri olurdu..
Edit: arkadaşım şuan içler acısı halde.. akıl sağlığını tamamen kaybetmiş..
