hayatına birinin girdiğini duyunca...inanmak istemezsin, pencereyi açıp gökyüzüne bakarsın, masmavi gökyüzü kırlangıçtan görünmezdir. içinde bir sıkıntı, içinde bir isyan, içinde kan. kabul edemezsin. öyle zoruna gider ki terliğinin tekini kaybedersin koca salonda, yemek yerken iştahın kesilir kaşığı çatalı fırlatırsın, annene iş yeriyle ilgili sorunlar var deyip yalan atarsın kadın üzülmesin diye, arkadaşlarının telefonlarına çıkmazsın faturayı yatıramadım dersin, herkese bir yalan, kimse benden daha çok üzülmesin, bilmesin diye. zayıflarsın, yüzün çöker, sigarayı 2 pakete çıkarırsın. yalan söylüyor diye kendini avutmaya çalışırsın. bir şarkıyı günde 200 kere dinler, ya doğruysa diye sigara üstüne sigara yakarsın. yüzün yer çekimine yenik düşer, aynı çorabı günlerce, pantolonu haftalarca giyer, nöbet nöbet söver, yaşaran gözlerini damlası akmadan diye sileyim derken silemezsin. akar. o günleri allah bildiği gibi yapsın. sadece çok zor geçmez çok kor geçer. delirdiğimi hissettiğim o günleri var ya...
not:bu yazının başlığına ve o günlere referans olan, kader ortaklığı yaptığım michelangelo raphael kardeşime teşekkür ediyorum.
üzücüdür. zira sen onun için nelere katlanıp nelerden vazgeçmişsindir de, o başkasının gülmesi için kendi gülüşlerini feda eder. zordur. hem katlanması, hem dayanması.
her şeye boş boş baktım. hiçbir şey hissetmedim. bunu duymadan önceki günleri düşündüm. çay bardağına 5 parmağını sardığı öğle vaktine gitti aklım. sonra parmaklarını çekişin. öyle miydi? evet öyleydi. nefret ettim senden o günlerde. "neyimiz eksik lan" diye kendimi hırpalamadan kaç dakika durabildim ben de bilmiyorum. ben kahrolurken senin başkasına boncuk taktığın günlerin buhranı balgam olarak bile çıkmadı, hala genzimde durur. ya benimle ölür ya seni bir gün bulur...
