Bu, tımarhanenin bahçesinde oldu: Solgun benizli, harika görünümlü, hayranlık uyandıran bir delikanlıya rastladım.
Ve oturduğu sıraya, yanına oturdum ve dedim: ‘Niçin buradasın?’
Bana şaşkınlıkla baktı ve dedi: ‘Bu yakışıksız bir soru fakat buna rağmen cevap vereceğim. Babam, kendisinin bir kopyası olmamı istedi. Amcam da öyle. Annem ise ünlü babasının bir sureti olmamı istedi. Ve kızkardeşim de denizci kocasından izlemem gereken en mükemmel model çıkarmak istiyordu benim için. Erkek kardeşim de kendisi gibi dikkate değer kahraman bir sporcu olmam gerektiğini düşündü.
Ve hocalarımın durumu da aynı: Felsefe doktorundan, musiki üstadına ve mantıkçıya kadar. Hepsi kararlıydılar. Her biri kendisinin aynadaki yansıması olmamı istedi.
Ve bu yüzden bu yere geldim. Ve burayı huzurlu ve sağlıklı buluyorum. En azından başkası değil kendim olabiliyorum burada.
Sonra birden bana döndü ve dedi: ‘Fakat söyle bana; seni de buraya başkalarının nasihatleri ve seni eğitme istekleri mi sürükledi?’
Ona cevap verdim: ‘Hayır, ben ziyaretçiyim.’
Dedi: ‘Öyleyse sen de duvarın öte tarafında bulunan tımarhanede yaşayanlardan birisin.’
bana kötü davranıp durma
zaten iyi değilim.
beni anladığını da hiç sanmam,
kim bilir kaç taneyim.
ne seninle oluyor ne bensiz
ne kendimle mutluyum ne de sensiz
aklımla çözemedim bu işi
deliye vurdum deliliğe vurdum kendimi
anladım kararsızım yaralarıma yararsız
ıslığımı fısıldamıştım şişeye
kıyıya çığlığım vurmuş
dokunmayalı çok olmuş ki
kalbim kuş yuvası olmuş
doluya koysam almıyor,
bu bardak hep yarım dolmuyor.
aklımla çözemedim bu işi,
deliye vurdum deliliğe vurdum kendimi
anlayan el sallasın bana merhaba der gibi
beden gitmeye teşne hayat kal der gibi
