gerçeği bilseniz bile ertelediğiniz andır. çünkü belki 100 kişi söylemiştir sizden önce "değmez" diye onun için... toz kondurmadığınız, söz söyletmediğiniz insan; kalbinizin üzerinden dozerle geçmişse de, bahaneleriniz hazırdır. içinizde haklı çıkartırsınız onu; kendinizi üzmemek için, yalanlar üretirsiniz kendinize üstelik inanarak. onun düşünmesi gerekirken sizi; siz hem onu hem kendinizi düşünürsünüz. "değmez" derler bir kere daha artık anlayın diye; kalın kafanız bir türlü almaz bu fikri. aslında korktuğunuz tek şey; o kadar emek verdiğiniz, titizlendiğiniz, besleyip büyüttüğünüz ilişkinizin bir hiç uğruna yaşandığını kabullenip yok oluşunu seyretmektir. ertelersiniz bu yüzden gerçekle yüzleşmeyi, zaman kaybınıza devam edersiniz...
Sonra birden dank eder kafanıza; son damla gibi... "değmedi" dersiniz sessizce... kimse duymaz; hayatla yüzleştiğiniz andır. o kadar üzülmüşsünüzdür ki öncesinde, acı duymazsınız çoğu zaman. hayal kırıklığı belki; ötesi değil...
vazgeçtiğiniz andır...
Hiç bir beklentinizin olmadığı andır...
tek kişilik ve tek yönlü bir gidiştir...
"akıtma gözümün kanlı yaşını,
uğrunda ağlayıp yanmaya değmez.
birkaç mektupla bir sararmış resme,
bakıp da seni anmaya değmez.
sana değmez... sana değmez..."
