sevdiğimden yerden yere vurduğum muhterem.
sanalın nasıl gerçeğe dönüştüğünün en güzel örneği.
iyidir lakin ben korkuyorum kimi zaman bundan. ne zaman neye kızacağı, neye ne tepki vereceği belli değil arkadaş!
(bir gün)
-yunus pikniğe gidiyor muyuz?
-bilmem anneme sormam lazım.
(çok sonra)
-yunus pikniğe gidiyor muyuz?
-olmaz kene var.
-sen gitmiyorsan ben de gitmeyeyim o zaman.
(1 gün sonra)
-yunus pikniğe gidiyor muyuz?
-oo gidelim abi ya izin aldım ben. cadillac sen de geliyorsun di mi?
(biraz sonra)
-ben gidicem pikniğe.
-biz gitmezsek de mi gidecen yani?
-evet sizin gelmenizden bana ne olm.
-tabi ümit hoca gelse yeter zaten.
(burası alakasız bi konu)
-yunus bugün gidiyoz de mi?
-nere.
-gezmeyeee.
-ne gezmesi ya moralim bozuk!
-ee napican?
-eve gidip dinlenicem!
-şeyy tamam.*
(bi gün)
-hadi gidelim artık festivale.
-yok siz gidin.
-haydaaa niye lan hani beraber gidecektik. kaç aydır plan buydu.
-siz gidin ben belki gelirim.
-lan lan lan, neyse gelirsen ara ama.
-tamam.
(o akşam ben evde yemek yerken)
-pusu pusu pusudaaaa kurttttlar vaaadisiii kurtlar vaaadiiiisii (telefon çalıyor)
-buyur yunus?
-hadi gel ben festivaldeyim.
-lan lan lannn neyse tamam bekle geliyorum.(koştuurrr)
öhm. tamam biraz abartı olabilir tabi.
ama bu çocuğu seviyorum uleyn. ben de yeni farkettim bunu.*
