biyolojik baba olmasa bile baba gibi sevilen kişiyi kaybedince hissedilen özlem.
babasız büyüyen torunlarının en iyi dostu. hergün şeker getirip hastahanelik olmamı sağlayan sevimli insan. yokluğunda senin anlattığın masalları anlatıyorum kendime ve seni çok özlüyorum. *
köyünüzdeki evin camından sabahlara dek kamyonları saymışsınızdır onunla. her çarşı dönüşünde size kutu fanta getirmiştir ve siz o öldükten sonra bir kez bile kutu fanta içememişsinizdir. sigaradan sararmış bıyıklarını, bafra sigarasının kokusunu, muhtar çakmağını ve sizinle onun yaşındaymışsınız gibi konuşmasını özlersiniz. kimse onun gibi okşamaz başınızı. onun yanında sıkılmıştır herkes ama siz sıkılmamışsınızdır. sizi en iyi o dinlemiştir çünkü. santrali arayıp telefon bağlatmayı size o öğretmiştir ve telefonun başında beklemeyi. daha 7 yaşındayken kolunuza atmacayı oturtmuş ve sen büyüdün artık mesajı vermiştir çünkü. hala onun söylediği türkülerde ağlarsınız mesela, demli çayın tadını ilk ondan öğrenmişsinizdir. ondan size kalan bir köstekli saattir sadece ve de mide hastalığı. saat mide ağrınızı gösterdiğinde dedeniz bir bafra sigarası yakar hayallerinizde ve camdan kamyonları saymaya devam edersiniz.
küçüklüğünüzün kahramanıdır o. her şeyi size o öğretmiştir babanız yanınızda yokken ya da hiç yokken. ''saat kaç?'' diye soruşunuzda ''dünkü bu zaman'' diye cevap vermesini bile özlersiniz. üzerinden kaç yıl geçerse geçsin. babanızdan kaçıp belki ona sığınmışsınızdır. sizi o şımarmıştır bazen. o harçlık vermiştir. içeceksen o sarı koladan* iç demiştir. öyle düşüncelidir... onun evini, her şeyini özlersiniz. ama sadece dua etmek düşer ardından.
ölümünden bu yana rüyama gelmediği gün olmadığından, bünyemde fazlaca kabarmış duygudur dedeyi özlemek.
çok garip bi adamdı dedem, açıkcası çok serseriydi.kurallara uymayı sevmezdi.yasak dede yeme şunları desek de bi çekmecesi vardı..of anam of çikolata, bisküviyle doluydu.çok çapkındı, o yaşına rağmen yolda güzel hatun görünce beraber bakardık da işini de bilirdi çaktırmazdı baktığını.laf da atmazdı anca bana söylerdi gülüşürdük.eğlenmeyi bilirdi.sağlam küfürleri vardı.küfürleri pek iç acıcı olmasa da garip şekilde ağzına yakışırdı.küfür değil di saçma gelicek ama sanki sevgi sözcüğüydü.of be dede çok kötü oldu gitmen.ölmeden önceki gün sanki hissetmiş gibi arkadaşıma anlattım seni.sağlığı nasıl dedi, turp gibi dedim..ve sabah haberini aldık.
ilk defa bu kadar sevdiğin birini kaybetmek ölümün gerçekliğini çok pis vurdu böyle suratıma suratıma..kazık çakmıcaz şu dünyaya, hepimiz siktir olup gidicez bigün tamam, tamam da alışmak çok zor be dede.yokluğunu yaşamak zor, ifade etmek daha da zor.
ha albümlere baktım da, çok az fotoğrafımız var beraber, onlar da çok eski ve kalabalık fotoğraflar.ikimizin adam gibi fotoğrafı yok.oysa ne çok severdin poz vermeyi..
özlersiniz.hemde çok özlersiniz.o gittikten sonra ailenin nasıl dağıldığını izlediyseniz, herkesi ayakta tutan birbirine bağlayanın o olduğunu fark ettiyseniz daha da çok özlersiniz.keşke şimdi televizyonun karşısında otursada son ses ceviz kabuğunu izlese.
bilmediğim duygudur. zira her biri ben doğmadan, diğer ben 5 yaşında iken terk-i diyar eylemiştir. ancak yeğenlerimden gördüğüm kadarıyla onlara olan sevgi de bir başkadır.
şu anda hasta olduğunu bilmek daha da körükler özlemin ateşini.
elden bir şey gelmemesi, aradaki dağlar yollar.
hepsini delip gidesi gelse de insanın; ne çare.
