geçen yıl başıma gelmiş olaydır.o an biraz da kederle çok üzülmüştük ama biraz zaman geçince şu ölümlü boş dünya'da güldüren bir anı olarak kaldı.
geçen yıl ağustos sonları vefat etti dedem.
vefat etmeden önce herkese diyordu ''beni antalya'ya gömün antalya da antalya'' diye tutturudu.
aslında sivas'Lı olmamıza rağmen neden antalya anlam verememiştik.
zaten dedem vefat ettiğinde sivas'a köye otobüs kaldıracakken benim aklıma geldi.
durun ya''rahmetli hep antalya'yı isterdi'' dedim.
herkes kısa bir an için ''tabii yaa'' bakışı attı bana, dedemizin annemlerin babasının
bu son isteği önemliydi.
akrabalar da gelmiş gözümüze bakıyorlar ağlayanlar feryat figanlar.
annanem dalyanım selvi boylum öldü diye ağıtlar yakıyor
not:dedem 1.65'ti ve 50 kilo.
neyse akrabalarda anlam veremedi neden antalya diye.
direk köy derneği otobüs ayarladı cenazeyi de bagaja aldık alt tarafa antalya'ya gittik.
küçük dayım mezarlık yer vesare 1 gününü bu işe ayırdı bir yer buldu.
dedem bir gece antalya devlet hastanesi morgunda konakladı sabahında tekrar tabuta
koyduk mezarlığa doğru yola çıktık.
en önde anneannemin kız kardeşinin eşi hüsnü amca ve büyük dayım yadigar var.
abartmıyorum ben bir bokluk çıkacağını hissettim.
ikisinin boylarının toplamı bir buçuk metre.
arkada benle babam 1.80 1.80 standart boydayız önde bunlar.
dedem baş aşağıya gidiyor bunların boyundan dolayı.
yani yandan bakınca kaydırak gibi gözüküyor gözünüzde canlanması açısından.
mezar açılmıştı güneş zaten ebemizi mikiyor mezara yaklaştık derken.
yadigar amca ''ıııahhh'' diye mezarın içine konulacak küçük tahtalara takıldı düştü.
ee tek taraf önde hüsnü amcada kalınca tabutun dengesi bozuldu yana doğru döndü.
o an herşeyi ağır çekim gördüm ulan ulan ulan diye tepkiler verirken olan oldu.
dngesi bozulmuş tabutun içinden dedem beyazlara sarılmış dedem fırladı.
o sırada annemler annanemler çığlık çığlığa derken bir de kefen tabuta takılmış yan döndüğünde dedem öyle dal daşak toprağın üzerine düştü.
tüm akrabalar şokta biz şoktayız hoca şokta annem kafayı yedi gitti çırıpcıplak dedeme sarıldı baba diye ağlıyor bilmem ne derken.
küçük dayım erdal bizi kendimize getirdi bağırdı çağırdı ne saçma iş yapıyorsunuz falan kendimize geldik de rahmetliyi gömebildik.
dedeyi derken babayı alanların ibretlik hikayesi. keşke kıbrıs'ı falan vasiyet etseydi merhum. tabul açıldığı gibi hoop akdenize, oradan da güney yarım küreye yolculuk ederdiler.
fantastik bir hikayedir lakin konu türkiye olunca olabilitesi varmış gibi gelmektedir, rahmetli o kadar antalya dedikten sonra yavaş giden cenaze ekibine inat kendini antalya topraklarına bir an önce bırakmak istemiş olabilir.
istemsizce güldüren hadisedir. Bu arada dede'li başlıklar içerisinde en iyi olanıdır. Ulan gece gece gülmemek için kendimi zor tuttum! Olay hikâye mi, gerçek mi bilemiyorum da cenaze ortamındaki yas atmosferini dağıtmış resmen.
