daha önce hiç bir ölümle karşılaşmamışsanız yaşadığınız en berbat durumdur. ağzınıza sıçılır.
evde hep birlikte oturuyorduk(annem, ablamlar,ben).çay içip sohbet ediyorduk.kapı birden sert bir vuruşla açıldı. kardeşimin ayı vuruşları zannettim.ama babamdı.gözleri dolmuş, ağlamasına ramak kalmıştı. yüzünü buruşturarak "babam çok kötü" diyebildi.onu ilk defa böyle çaresiz gördüm,ilk defa böylesine yıkılmış. ilk başta hiç bir şey yapamadım.anlık bir şoka girdim.annemler hemen ayaklandılar. giyindiler.bende giyindim. halamlarla aramız pek iyi olmadığından gitmek istemedik ama gitmemiz gerekiyordu. annem dışarı çıktı bizi bekliyordu.biz ayakkabılarımızı alırken birden kapı vuruş sesi geldi ve annem sordu " ne oldu?" amcamla konuşuyormuş meğer. amcam ağlayarak "öldü öldü" demiş. "yaaa..." dedi annem birden gözlerinden yaşlar aktı.duyunca ablamda ağlamaya başladı.ben yine bir şok.dedem 16 yıldır felçliydi. onunla hiç konuşmadım. hiç beni bakkala çikolata almaya götürmedi ,sesini bile sadece eski videodan duydum.ama içimde çok kötü bir acı belirdi. akşam üzeriydi hava kararıyordu.dedemin evine giderken halamın "ah benim babam" diye ağlayışı çınladı kulaklarımda. birden gözümden yaşlar yayıldı yanağıma.ilk başta içeriye giremedik.ama daha sonra içeri,dedemin yanına gittik. babaannem kendinden geçmiş bir halde ağlıyordu.sarıldık ona. "ah kızım,dedeniz sizin büyüdüğünüzü göremedi.ah canlarım...dedeniz ölünce arkasından çok ağlanmasını isterdi,çok ağlayın kızım" dedi. o dedikçe daha çok ağladım daha çok daha çok. yüzünü hemen göremedim. başımı kaldırıp onu öyle görmek istemedim. gece geç yatıp sabah erken kalktım. boğazımdan bir şey geçmedi.üstümü değiştirmek için eve gittim.tekrar dedemin evine dönerken dedemin selasını duydum.onun selası bile başka bir güzeldi.tekrar tekrar ağlamaya başladım. daha sonra onu alıp yıkamaya götürdüler. tekrar geri geldiğinde de tabutun içindeydi.halam yüzünü açıp bize gösterdi.burnuna pamukları tıkmışlardı. yüzü bembeyazdı. hiçte öyle hasta gibi değildi. ona ağlarken uzun uzun baktım. çünkü onu bu son görüşümdü artık.bir kaç adam geldi ve "cenazeyi almaya geldik" dedi. kapa çeneni be adam.ne cenazesi. o benim dedem.
bahçeye çıktık dedemin arkasından.imam gereğini yapıyordu. işte o anda yaşadığım her şeyin gerçek olduğunu daha iyi anladım. ona tamamen veda ediyorduk şimdi. o anda kendimi bayılmamak için zor tuttum. insanlar dedeme hakkını helal ederken ben hiç umursamadan sesli sesli ağladım. ve onu alıp götürdüler. işte bu kadardı. dünya bu kadardı. eve geri dönerken bir göz yaşlarımı ilk defa dindirmeyi başardım. ama arka mahalledeki komşu gelip "ağlama kızım,üzülme.deden kurtuldu" dediğinde yalnızca 1 kere konuştuğum bu kadına sarıldım ve tekrar ağlamaya başladım.
işte burada öğrendim zamanın nasıl geçmediğini, babanın nasıl dağıldığını, içinizin nasıl acıdığını, ölümün bu kadar yakın olmasını...
11.11.2007 de görmüştüm son kez usta birliği için tunceli'ye hareket ederken balkonda el sallamıştı.
bir kaç kez telefon ile görüştük daha sonra rahatsızlanmış. hastaneye kaldırılmış her istediğim de uyuyor dedıler. şüphelenmemiştim. nisan ayında izine geldiğim de süpriz yapmıştım evdekilere. onların da bana süprizi vardı üst katta oturan dedemin evine gittiğim de halam mutfakta idi. görünce şok oldu beni sarıldı ağlamaya başladı. büyük halam da salon da oturuyordu. o daha sakindi sevindi ama buruktu. odaları dolaştım "nerede bu adam ya" diye sordum. yine bişeylerle uğraşiıyor dimi?" dedim.
hayır uğraşmıyordu çünkü yoktu evde. kanarya mezarlığın da ebedi istirahattaydı.
yaklaşık 20 gün önce başıma gelen durumdur.onun da bırakıp gitmesi beklenendir zaten yaşlıydı acı çekiyodu der mantığın ama yürek burkulur bi kere bi daha göremiycek olmanın acısı sarar tüm benliğini ağlayamazsın bakar kalırsın öylece. bi de son kez görememişsen vicdan azabı yer bitirir.başın sağolsun demekten başka bi şey de elden gelmez
