dede nineye söylemiş midir bunu bilmiyorum ama; bir taziye evinde ölen dedesinin ardından torunu "severek evlenmişler, ninem için zor oldu bu gidiş" demişti zamanın bir yerinde. unutulması güç bir hatıra işte.
55 yıldır evli olan sevgili babaannem ve dedemin tek iletişimi kavga etmek olmuştur artık. onların kavga etmelerini önlersek ayrılırlar herhalde bu yaştan sonra. arada bunları kızdırmak için:
ben: dedemde çok yakışıklı adammış be babaanne. kapmışsın hemen.
babaanne: yürü git serseri. bende çok güzeldim asıl o kapadı benim kısmetlerimi.
dede: hadi be bisikletimin arkasına az oturmadın. ( ikisi de utanarak ama bir yandan da birbirlerine işveli işveli bakarlar)
aradan 5 dakika geçer
babaanne: allah belanı versin senin herif.
dede: ölsem de kurtulsam senden.
yaş geçti, fiziki etkileşimler azalsa da senin nefes aldığın odada senden çıkan nefesin zerrelerini alıyor olabilmek, kımıldayamayan ellerinin varlığını hissedebilmek, boş boş bakan gözlerinde zihninden geçenleri tahmin etmeye çalışırken ruhunun taa içime işlediğini hissedebilmek, soğuk-kırılgan-aksak kalmış dünyamın neşe kaynağı olduğunu duymayan kulaklarına defalarca söyleyebilmek bile, kısa bir süre ayrılıp tekrar döndüğümde kapıyı açtığımda beni bekliyor olduğunu bilmek bile bana yeter, lutfen gitme...
