dünyanın en güzel yürüyüşüdür. insan sevgilisiyle başbaşa, sahildeki kumlarda yalınayak, romantik romantik yürüse bile o yürüyüşün yerini tutmaz. dünyanın en şanslı insanı olursunuz o süre içinde. istediğiniz her şeye sahip olabileceğinizi bilirsiniz ama mutluluktan aklınıza gelmez bir şey istemek. caddede karşıdan karşıya geçerken o dünyanın en kocaman en güçlü ve en sevimli adamının parmağını sıkıca tutup karşıya geçmeyi beklersiniz. ama görülebilecek en uzak noktada bir araba silueti bile olmaması gerekir karşıya geçilmesi için çünkü ne olur ne olmaz siz varsınızdır yanında, bütün güvenlik önlemleri alınır. beklersiniz, beklersiniz... ta ki yol kapanıp tek bir araba bile geçmeyene kadar.
sonra da ne çocukluğunuzun ne de dedenizin geri gelmeyeceğini bildiğiniz için içinizdeki sızıyla anarsınız o yürüyüşleri.
dedesi olan hemen hemen her çocuğun yaptığı eylemdir. özlenendir, keşke hayatım boyu sürebilseydi denendir, çocukluğun en güvenli en mutlu günlerini hatırlatandır.
dışarıdan bakınca, eğer bakan kişinin elini tutup dedesi gezdirmediyse önce bi üzülme sonra o çocuk yerinde olmayı arzulayabilir kişi. Yaşanmamışlıklar arada bir gelir insanın içine oturuverir.
