abla: dört yıl sonra birden bire çıkıp geliyorsun ve yanında bir fahişe getiriyorsun.
allen: fahişe dediğin kadının doktorası var.
abla: öyle mi... eminim sözlü sınav (oral exam)dan "A" puan almıştır.
sanıyorum woody allen hayranı olduğu bergman'a en net göndermesini bu filmle yapmıştır(a midsummer night's sex comedy sayılmaz, o zaten adından bile belli) allen'in odul almak için yolculuğu, otomobilde ailesiyle, arkadaşlarıyla yüzleşmesi, yaban çilekleri'ne açık bir gönderme gibi duruyor.
bunun dışında tipik bir woody allen komedisi, bütün filmlerini seviyorum zaten bu adamın.
"Hayatta hiçbir şey yapamayan yalnızca sanatla işlevsel olabilen bir adam..." diye bahsediyor kendinden harry. yani pek tabii ki kendisinden, vudi.
vudi abinin en iyilerinden. en cesurlarından. en komiklerinden. en edebilerinden. şans eseri bu filmden bir gün önce yaban çileklerini izlemiştim. ratso rizzo'nun entry'sinden sonra biraz da o gözle izledim d. harry'yi. bergman hayranlığını birçok yerde dile getiren vudi, bu filmde kurguda bile bergman'a selam çakmış.
toparlamak gerekirse -ki gerekmez- o zaman böyle kalsın. vudi kraldır.
izlediğim en güzel woody allen filmi diyebilirim. çok sevgili woody allen, üstün zekasını bir kere daha kanıtlamıştır. kelime oyunlarıyla beni benden alır.
--spoiler--
en sevdiğim sahne odağını kaybeden adam hikayesinin anlatıldığı bölümdür. mel odağını kaybetmiştir. doktora giderler ve doktor ailesine takmaları için gözlük verir. böylece onu bulanık görmeyeceklerdir. fakat çocuklar takmaz istemez. bunun üzerine babaları onu görebilmeleri için takmaları gerektiğini söyler.
ve akabinde gerçek hayata dönünce psikoloğunun yaptığı yorum: "senin yaşadığın bozukluk karşısında, dünyanın kendisini sana göre ayarlamasını bekliyorsun"
--spoiler--
yapım yılını göz önüne alarak çok bir beklentim olmadan izlediğim fakat beni hayli şaşırtan ve sevindiren film. yakın dönem işlerini tabiri caiz ise 'hafif film' olarak niteleyebileceğimiz woody allen bu yapımda sanki purple rose of cairo veya annie hall/manhattanzamanına göz kırpıyor.
oldukça cesur bir kurgu, parçalı ama kolaj olmayan bir anlatım ve tabi anektodal göndermeler bütünü. her yönetmenin bu senaryonun altından böyle kalkabileceğini sanmıyorum. bu arada filmin kadrosu da oldukça iyi.
bu filmin en büyük özelliği ise wudi beyin adeta günah çıkarması. filmin ortalarından sonra gerçek yaşamı ve eserlerini kıyaslayarak sert bir oto eleştiri yapıyor. bu kısımlarda bütün id, ego, süperego ve alter ego larını sergiliyor. bu anlamda ben biraz otto e mezzo' ya benzettim. tabi bunun yanında film yine klasik woody allen öğelerini bol bol taşıyor ve belirgin bi elitisizm içerisinde olayları ele alıyor.
sonuç olarak oldukça başarılı ve güçlü bir film. woody allen kara mizahla daha ağır konular işleyen filmleri harmanlayıp ortaya güzel bir film çıkarabileceğini tekrar göstermiş.
kısaca yakın dönem woody allen filmlerinin en iyisi. sinefillere şiddetle önerilir.
- Sadece o muydu, yoksa başkaları da var mıydı? Söyle!
+ Sadece Amy Pollack. Yalansa Allah çarpsın.
- Sen ateistsin Harry!
+ Tamam evrende tek başımızayız. Bunun da mı suçlusu benim?
