The Unforgiven iii, The Day That Never Comes, The Judas Kiss, Suicide & Redemption hariç solo açısından berbat bir albüm. Wah pedali çok sinir bozuyor özellikle All Nightmare Long'un 05:50'de ki solosu o kadar berbat ki... Riff ve vocal olarak da inanılmaz iyi bir albüm. The Judas Kiss, All Nightmare Long, The Day That Never Comes, That Was Just Your Life, Suicide & Redemption ve Cyanide'ın inanılmaz iyi riffleri var.
Metallicanın metallica olduğu günlere dönüş çabasının vücut bulmuş halidir 2008 gibi işin işten geçtiği bir yılda çıkmıştır ki bu albüme kıymet verecek asıl metal dinleyicisi olan nesil çoluk çocuk sahibi olmuş uzun saçlarını kestirmiş evden işe işten eve tipler olmuşlar ve de amaan zaten metallica 91 den sonra bitti diyerek albüme hep ön yargıyla yaklaşmışlardır daha da vahimi albümün yayınlandığı dönemin sözde metal dinleyicileri alternatiften ibaret olduğu için albümün kıymeti hiçbir zaman bilinmemiş ve öksüz çocuk gibi grubun elinde patlamıştır bence grubun aslına dönmesi için iyi niyetli bir çalışmadır 81-91 arası periyotta piyasaya sürülseydi metallicanın diskografisinde çok daha değerli bir yere sahip olurdu.
Death Magnetic'e çöp bir Albüm diyen açıkçası Metal'den anlamıyordur benim gözümde. Ulan bir de Metallica ilk 4 Albüm harici bitti diyenler var ya. Black Album ve ReLoad'ı albümden saymıyor adam. Hadi onlar Thrash değil Death Magnetic Thrash değil mi birader? Death Magnetic Metallica'nın en iyi 6. Albümüdür. ilk 5 belli, 6. açık ara Death Magnetic.
Lars'ın en iyi davul tonları bu albümdedir kesinlikle. Sadece All Nightmare Long, The Unforgiven 3 ve özellikle The Day That Never Comes dinleyin yeterli. Lars'dan asla bekleyemeyeceğim davul tonları var. Rust In Peace'de ki Nick Menza'nın davul tonları gibi.
Edit: Lars'ın davul tonlarına bu albümde teneke, boş davul sesi vs. diyenleri anlamıyorum. Çok hareketleri, kulağa eğlenceli gelen tonlar kullanmış.
Albüm olarak dinlemesem de içinde çok sevdiğim 3 şarkı var. The Unforgiven 3, All Nightmare Long, The Day That Never Comes. Bu 3 şahaser arasında en iyisi hangisi seçim yapamıyorum. 3'ü de muhteşemden de öte.
4 gundur tam bu albumu dinliyorum. ilk yorumlarimi albumu dinler dinlemez yapmistim simdi daha dolgunca yapabilirim sanirsam.
Oncelikle album guzel album hatta su an kulagimda my apocalyse caliyor. ilerleyen yaslarini goze alacak olursak metallica'dan beklenmeyecek guzellikte bir album olmus.
Simdiye kadar buldugum tek hata sanirsam albumu iki kez mikslemisler o da sesler yuksek olsun diye galiba.
metallica nın uzun zaman ardından doğru düzgün bir iş yaptığı albümdür.. cidden güzel bir albümdür.. hatta, bu albümü master of puppets, ride the lightning, and justice for all üçlemesinin arasında yapılsaydı en az onlar kadar sağlam olurdu o zamanki enerjileriyle..
tam 176 yorumu tek tek okudum, kimi hak vermiş, kimi bolca eleştirmiş.
bakın gençler öncelikle şunu anlamanız gerek ki lars ulrich asla iyi bir davulcu olmadı.
gidin and justice for all'u d,nleyin, black album'u dinleyin, ride the lightning'i dinleyin, ne bileyim kill'em all2u dinleyin lars'ın iyi bir davulcu olmadığını zaten göreceksiniz. Lars'ın o grupta yer almasının nedeni james'in iyi arkadaşı olması sadece yoksa gönül isterdi ki dave lombardo olsun metallica'da, ortalığın anasını ağlatsın.
ben 5 yıla yakın direndim bu albümü dinlememek için lakin 98'den beri metal müzik dinleyen biri olarak hayal kırıklığı yaşamak istemiyordum. Burada yorum yazanların bir çoğu reload albümünü görmedi ama ben lansmanını bile izledim. Ha o zamanlar hoş geliyordu ama daha sonra sentened, savatage, slayer, venom, black sabbaht, iron maiden, judas priest, testament, anthrax gibi gruplarla tanışınca load ve reload albümlerinin ne kadar hayal kırıklığı olduğunu gördüm. peşine lise dönemimde st. anger albümü geldi ve maalesef ki o da bir hayal kırıklığıydı.
death magnetic nasıl bir albüm?
tamam bir and justice for all, black albüm ve ya ride the lightning değil ama artık grubun elemanları da 20'li yaşlarında değil. O zaman ki ruh halleriyle bugün ki ruh halleri çok farklı. her şeye rağmen death magnetic çokd olu ve çok güzel bir albüm diyebilirim. hatta son dönem popüler metal gruplarının çıkardığı en iyi 3 albümden biri.
diğerleri için;
(bkz: world painted blood)
(bkz: th1rt3en)
Dogum gunumde piyasaya cikan kendime hediye ettigim album. "The end of the line" ve "the judas kiss" adli parcalar metallicaya önyargi ile yaklasan iki üç şarkısını dinleyenlerin yorumlayamayacagi kadar derin parcalardir... basit basit sik gibi bok gibi demekle olacak bir is degil. James in sesi bile slayer korn vs gibi sert metal gruplarina bedeldir. 30 yillik gruba deneysel muzik yapiyor diyen dingiller var. Camur atmak bu kadar basit mi. Ben 3 yildir bas caliyorum kolay dediginiz basit dediginiz rifleri calmakta yetersiz kaliyorum. Ayip ya emege saygi biraz...
prodüksiyona yapılan eleştrileri anlamasam da* bu sözde kötü prodüksiyon çok işime geliyo. keza yolda kulaklıkla dinleyince harbiden albümün asıl mevzusunu kapıyorsunuz. o patlak bateri bile benim hoşuma gitti, birbirine karışan sesler** albümü kendi içindebir sanat ederine çeviriyor. bu adamlar halen genç ve hep genç kalıcaklar. nasıl örnekleyeyim bu albümü?
metallica'nın ustalık eseri. St. Anger'dan sonra babalar'ı bir hor görme, "mataliga çok bozdu çok" yorumları ile birlikte bir ayıplama dönemi, metal dünyasından bir tasviye etme dönemi başlamıştı çünkü. (bkz: çalışınca oluyor)
master of puppets gibi riffleri çalıntı olan bir eserden sonra yine fos bir albüm ,
tekdüze yapılmış besteler, basit riffler ,
thrash mhrash muhabbetine girmeden söylemek gerekirse kalite olarak oldukça düşük seviyede, thrash denilince kreator,slayer,destruction gibi topluluklar akla gelmelidir, metallica nın son dönemde yaptığına deneysel heavy/thrash metal denebilir,
ama yok thrash kralı yok bilmem ne gibi yakıştırmalar çok ağır gelir, ki bu gerçektende öyledir maalesef.
Metallica'nin 2008 yılında çıkartmış olduğu 12. stüdyo albümü. St. Anger gibi deneysel albüm üzerine thrash namına birşeyler duymak gerçekten thrashseverleri oldukça mutlu etmiştir. son zamanlarda çıkan st. anger, load, reload albümlerinin aksine köklere daha bağlı bir albümdür. James Hetfield, bu albümü Rock'n roll uğruna vefat edenlere ithaf ettiğini söylemiştir. Bateri sesinin yüksekliği kulakta havan topu patlatılması hissi versede müzikal kaliteden birşey kaybetmemiştir. Gözüme çarpan 2 parçadan all nightmare long güzel bir ritme hatta hızlanan ritme sahip. The day that never comes keza çok sıradan başlayan başta sıradan gibi duran sonradan hızlanıp eşsiz hale gelen bir parça. Lulu faciasını saymazsak son zamandaki çizgisi çok iyi yeni albümü sabırsızlıkla bekliyoruz. Tabi köklere bağlı olan bol sololu bir albüm.
