hala dinlemediğim albümdür. albümü dinlemekten korkuyorum. yeni bir hayal kırıklığı yaşamaktan korkuyorum. bir efsanenin tuz buz oluşuna tanık olmaktan korkuyorum.
(bkz: abi metalika bitti yea)
gitar tonu klasik metallica gitar tonuna tekrar yaklaşmış, içinde iki ya da üç vasat haricinde kaliteli şarkılar barındıran metallica albümü. (bkz: making magnetic) isimli belgesellerinde albümü parça parça, adım adım nasıl bu hale taşıdıklarını gösterdikleri için de, yıllar sonra ve üstelik (bkz: st.anger)gibi bir facianın vermiş olduğu ümitsizlikten sonra bu albümü yaparak hala hayatta olduklarını belirtmelerinden dolayı, teşekkürü hakeder bu albüm.
dinledikçe daha çok sevilen bir albümdür. st.anger dan sonra "metallica öldü hacı ya" diyenlere kapak olmuş albümdür ayrıca.
2008 yılının en iyi 10 albümü listesine girmiş aynı zamanda 5 dalda grammy adayı olmuştur.
piyasa çıkmasının üzerinden yaklaşık bir buçuk yıl geçti. playlistimde, canım sıkıldığı zaman, özellikle bu albümden açıp dinleyebileceğim hiçbir şarkı yok. öyle de vasat bir albümdür benim için.
son derece gaz riffler barındıran metallica nın eski usül şarkılarından feyz alarak yaptığı albümdür.lars ulrich dışındaki elemanların enstrüman hakimiyeti bu albümde zirveye ulaşmıştır.metallica dan duygusal şarkılar ağdalı sololar bekleyenleri sarmaması normaldir metallica nın thrash metal albümüdür
kuşkusuz, davulların st anger'daki gibi teneke sesini andırması bu albümün en büyük kusurudur. buna rağmen lars'ın yine hayvanlaştığı şarkılar var elbette.
master of puppets ve ya and justice for all yerine çıkmış olsaydı tapılacak olan albümdür. ancak 50 yaşında çıkarttıkları için, "bu ne yeaa metallica kafa sikiyo" tarzı söylemlerle anılmaktadır.
çıktığı seneden sonra bir kere elimi sürmediğim süremediğim albüm. demek ki neymiş bir ...and justice for all gibi zamana meydan okuyan bir albüm değilmiş. ha kötü bir albüm mü elbette değil. hatta st. anger ucubesinden sonra yapılacak en iyi iş ama kalıcılığı yok malesef. günün trendi gibi bi şey.
tam gaz, süper ötesi metallica albümü. işin ilginç yanı, sözlükte bu başlıkta hep albümü kötüleyen entryler olmasına rağmen, bu albümün içindeki parçaların başlıklarına teker teker bakın, onlarca yorumun içinden 1-2 tane şarkıyı beğenmediğini anlatan yorum zor görürsünüz. işte bu başlığın altında albümün rezil olduğunu, metallica'nın bittiğini(!) söyleyen insanlar bu kadar sığ, bu kadar önyargılı insanlardır. her parçadan 5'er saniye dinlemeyle bi albüm hakkında nasıl yorum yapar bi insan anlamış değilim. çünkü albümü kötüleyenler böyle yapmış olsa gerek!
çıkış sürecinde, her okul dönüşü missionmetallica.com'a girerekten takipte bulunduğum albüm. bateri tonları dışında eski tad'a en yakın albüm bana göre. *
james hetfield, lars ulrich ve yeni basçı robert'ın çok iyi performans sergilediği albüm. lars'ın atakları bu albümde beni gaza getiren ve kafa sallamamı sağlayan en önemli etmendir, bilip bilmeden lars ulrich'e bok atanlar siktirsin efenim.
kirk hammett? sen 96 yılından beri boktan boktan sololar yazıyorsun. şimdi abandın wah pedalına başka bir sikim bildiğin yok. albümün anasını siken iki etmenden birisin* o doğaçlama terk soloları konserlerde bile doğru düzgün atamıyorsun ne diyeyim sana.
genel olarak bakmak gerekirse, death magnetic lirik anlamda metallica'nın tarzından çok az ödün verdiği, şükela bir albüm olmuştur. yine de gelen eleştirilerin ortak noktası albümün bir puppetz, bir lightning veya kill'em all olmaması. adamların zaten böyle bir iddiası yok, o tip bir albümü stüdyo aşamasından önce üretebilecek kapasiteye sahip olsalar da(kirk'ü bu tanımlamanın dışında bırakabilmek mümkündür tabii) bunu stüdyo ve konser aşamasına taşımak çok zor olacaktır yaş itibariyle.
ha, bu demek değildir ki metallica kötü müzik yapıyor veya amiyane tabirle çok bozdu. hayır. death magnetic çok güzel bir albümdür baştan aşağı, müzikal kalite bakımından st. anger'dan kat kat üstündür. (st. anger'la alakalı da bir çeviri/eleştiri yazısı yazacağım ama şunu söylemek gerek, albümün kaydedildiği koşullar göz önünde bulundurulmalı bu albümü eleştirirken, öyle götünüzün üzerinde oturup şarkıları dinleyip eleştirmekle olmuyor.)
Metallica'nin 2008 yılında çıkartmış olduğu 12. stüdyo albümü. St. Anger gibi deneysel albüm üzerine thrash namına birşeyler duymak gerçekten thrashseverleri oldukça mutlu etmiştir. son zamanlarda çıkan st. anger, load, reload albümlerinin aksine köklere daha bağlı bir albümdür. James Hetfield, bu albümü Rock'n roll uğruna vefat edenlere ithaf ettiğini söylemiştir. Bateri sesinin yüksekliği kulakta havan topu patlatılması hissi versede müzikal kaliteden birşey kaybetmemiştir. Gözüme çarpan 2 parçadan all nightmare long güzel bir ritme hatta hızlanan ritme sahip. The day that never comes keza çok sıradan başlayan başta sıradan gibi duran sonradan hızlanıp eşsiz hale gelen bir parça. Lulu faciasını saymazsak son zamandaki çizgisi çok iyi yeni albümü sabırsızlıkla bekliyoruz. Tabi köklere bağlı olan bol sololu bir albüm.
master of puppets gibi riffleri çalıntı olan bir eserden sonra yine fos bir albüm ,
tekdüze yapılmış besteler, basit riffler ,
thrash mhrash muhabbetine girmeden söylemek gerekirse kalite olarak oldukça düşük seviyede, thrash denilince kreator,slayer,destruction gibi topluluklar akla gelmelidir, metallica nın son dönemde yaptığına deneysel heavy/thrash metal denebilir,
ama yok thrash kralı yok bilmem ne gibi yakıştırmalar çok ağır gelir, ki bu gerçektende öyledir maalesef.
metallica'nın ustalık eseri. St. Anger'dan sonra babalar'ı bir hor görme, "mataliga çok bozdu çok" yorumları ile birlikte bir ayıplama dönemi, metal dünyasından bir tasviye etme dönemi başlamıştı çünkü. (bkz: çalışınca oluyor)
prodüksiyona yapılan eleştrileri anlamasam da* bu sözde kötü prodüksiyon çok işime geliyo. keza yolda kulaklıkla dinleyince harbiden albümün asıl mevzusunu kapıyorsunuz. o patlak bateri bile benim hoşuma gitti, birbirine karışan sesler** albümü kendi içindebir sanat ederine çeviriyor. bu adamlar halen genç ve hep genç kalıcaklar. nasıl örnekleyeyim bu albümü?
