gerek olmaz-çöp diye attığın aptal küçük alet-eşya.
aylarca belki yıllarca bir yerlerde, dolapta, çekmecede vs. kalmıştır. bir düzenlemeye girişirsiniz. şöyle bir elinize alıp bakarsınız. bu ne lan deyip çöpe atarsınız. bak o aptal şey aynı hafta size lazım olmasa bende bir şey bilmiyorum.
boş zamandır. hiçbirşey yapmadan anlamsızca, amaçsızca, monoton bir şekilde zaman öldürsün. sonra iş, güç, okul vs. başlar kafanı taşa vuracak zaman bulamazsın.
kesinlikle kaybettiğiniz her şey. o yüzden elinizdeki şeylerin kıymetini iyi bilin her an kaybedebilirsiniz. tabi bu paranoyayla yani kaybetme düşüncesiyle yaşarsanız o şeyler elinizdeyken de zevk alamazsınız.
cevap ev kahvaltısıdır efendim. evde iken azıcık çaba gösterip kalkamayıp burun kıvırdığınız kahvaltı siz uzaklardayken yalnız başına yenilen bir tost ve sallama çayla karışık özleme dönüşecektir oysa. kahvaltı kokusuyla uyanmak çıtır ekmek, kekikli zeytinyağlı bahçe domatesleri, tomurcuk kokulu çay, annenin yaptığı sahanda yumurta, bazen gürültüsünden rahatsız olunan kahvaltı sohbetleri ve daha nicelerine duyulan özleme... dedikleri gibi muhakkak kahvaltının mutlulukla bir ilgisi olmalı.
çok ciddiyim. belki 2 yıldır televizyonsuz yaşıyorum, bir kafede veya kantinde sürekli açık olur ntv veya trt falan. ama ntv kadar trt kadar flash tv'ye de ihtiyaç olduğunu anladım. bir insan hayatının her döneminde ciddi olamaz ki arkadaşım. saçmalamadan yaşanmaz. ota boka çıkarılan ok işaretlerinin kıymetini anladım. hayatta her zaman sizi aptal yerine koyan şeylere ihtiyaç vardır. benim için bu flash tv idi. her gece film her gece başka bir felsefe falan. çoğu kişi ciddi olma çabasında. ben hayatımda flash tv kadar adrenalin salgılatan kanal görmedim. oysa ne çok severdim gerçek kesit'i.
