o günden önceki gece fight club'ı izlemişsinizdir. brad pitt'in dayak yediği sahneden sonra sigara yaktığını görüp; ''ulan bu dayak yemek zevkli bir şey herhalde baksana adam keyif sigarası yaktı üstüne'' diye aklınızdan geçirirsiniz. bu bilinçaltınıza işler. zaten tyler'ın bir görünüp bir kaybolma ibneliği de bu amaçla yapılmıştır filmde.
ertesi gün dışarı çıkarsınız. olur olmadık yerde kavga başlatır, dayak yersiniz. ancak işler tahmin ettiğiniz gibi yürümemektedir. çünkü o sırada zevk almıyorsunuzdur. ''ulan ben niye zevk almıyorum? ya da alıyorum mu lan? hay amk arada kaldım.'' diye düşünürken son bir tekmeyi burnunuza yediğiniz anda anlarsınız ki her şey filmlerdeki gibi olmuyor. sizi dövenler işlerini bitirip üstlerini silkeledikten sonra giderler. sizi de silkmenin onuruyla arkalarına bile bakmazlar. ama siz bakarsınız arkalarından.
dayaktan sonra ''ya tyler sigara yaktıydı. ben de yakayım belki o zaman keyfi çıkar'' dersiniz. ancak o da ne?'dir. sigaralar paramparça olmuştur cebinizde. aklınıza sıçayım'dır. madem kavga edeceksin neden sigarayı bir kenara koymadın?'dır.
Yeterli miktarda hayal gücüne sahipseniz dayak yeme anı bile müthiş eğlenceli bir hale gelebiliyor. Belli bir ritimle sağ ve sol yanımdan yumruk yediğim zamanlar kendimi bir akordeona benzetip gülme alışkanlığım ortasona dayanıyor.
