ben ki bu yaşımda kazık kadar adamım, oturdum yarım saattir ağlamaktayım.* başkahraman akira üzerinden yaşatılan duygular o kadar yoğun ki bir an durup kendi hayatınızı sorguluyorsunuz. medeniyet kelimesinin ne kadar absürt, bohem bir şey olduğu tokat gibi iniyor suratınıza! hala kendime gelemiyorum.
filmin sinematografisi tamamen sizi senaryonun sonuna hazırlanmak için kurgulanmış. böylece giderek yoğunlaşan duygular bir zaman sonra adeta patlıyor. isteseniz de kendinizi tutamıyorsunuz. en büyük kardeş olan akira' nın omuzlarındaki yük bir anda sizin üstünüze atılıyor sanki.
daha fazla söze gerek yok! koreeda kurguda zirve yaparak bir dahi olduğunu her anlamda ispatlamış! hem sinematografi kültürü hem de kişinin öz gelişimi açısından mutlaka izlenmesi gereken bir yapım.
Öyle yavaş öyle sakin bir şekilde kabullendiyor ki film her şeyi. Ağlatmak için hiçbir şey yapmadan hüngür hüngür ağlattı beni. Hâlâ sümüklerimi çekiyorum..
