Keşke o yolculuğun sonunda mahkumların eline kâğıt kalem verilseydi de o anki hislerini yazsaydılar ama dürüstçe...
Darağacına yürüyenler için kahramanlık hikâyeleri anlatıldı yıllarca. Oysa, az sonra boğularak öleceğini bilen o insanın boynuna ilmek geçirilirken yaşadığı korku ve idam sehpasına tekme atılırken yaşadığı acı hep es geçildi.
17 yaşında, 24 yaşında, 62 yaşında (başbakanken), idama yürüyen insanlar oldu bu ülkede. Suçları idam olmamalıydı.
Havada yürüyormuş hissi. Zaman kavramının yok oluşu. Yolun çok kısa oluşuna edilen sitem. Zamana sığdırılamayan derin Kaos karmaşası ve birazdan öleceğini reddetme kandırmacası, az sonra öleceğine kendini bir türlü inandıramama, bunu bir türlü kabüllenememe. Varlıkla yokluk arasında sıkışıp kalma şaşkınlığı. Hiçbir şey düşündüremeyen ziyadesiyle güçlü boşluğa düşüyormuş hissi. Daha geceden Hızlanmış ve giderek hızlanan kontrol dışı nabız. Ürperme, korku, dehşet hissi. Mutlak trajedi.
suça göre değişir. en kötüsü haksız yere idam edilmektir. idam caydırıcı bir ceza olsa bile geri dönüşü olmayan bir yoldur. bu yüzden hukuk sistemi sorunlu ülkelerde olmaması daha iyidir.
