kısaca günümüz dünyasında, bir insanın hayatını yaşamasıdır bu... ya da hayatını yaşayabilmek için öğrenmesi gereken o şey.
sürekli bir "yaşam telaşı" içerisinde, zamanın o sivri burunlu beyazlığı ile yanaşıp da bizi aldatması yok mu? çekilir kahır değil çoğu zaman. aklımda çocukluğumun mahalle maçlarındaki kan-ter içinde hallerim ve daha dün gibi aklımda nesine hırs yapmışsak o kadar, alt tarafı ertesi güne rövanşını yapacağımız bu maçı kazanmak için. sonra gene aynı telaşla okuduğumuz lise yılları ve üniversite sınavına girecek olmanın dahi fazlasıyla sebep olduğu kasvet. seksen dakikalık blok derslerden fırsat buldukça bilmem kaç dakikalık tenefüslerde görüşmeyi öğrendik "d" sınıfındaki sevgilimiz deniz'le. haftaya nâlan olacaktı "a" sınıfından ve bir sonraki hafta aşkın varlığından şüpheye düşürecekti lise çağındaki o kapris abideleri bizi... gene de özlemi, on dakikalık tenefüs aralarına sığdırmalıydı.
imtihan çığlıkları ile evden okula koşup da bitirme projesinin telaşına düşüşümüz var sonra telaşlı ev arkadaşlığı süresince. hani otuz saat yol çekip de topu topu iki saat görebilmek için kahverengi bir çift gözü ve sırf yanaklarını avucuna alıp da "senin için geldim" diyebilmek gözlerin sahibine. dedik ya, dar zamanlara geniş vuslatları sığdırıyoruz nihayetinde... sonra günübirlik şehir dışı ziyaretlerimden birisi var aklımda, bir kaç farklı dosta zaman ayırmak aynı anda. bir canıma görünmek yerine göre sınırlandırılmış zaman dilimlerinde.
sıkıştırmaya çalıştıkça bir yorgunluk çöküyor insanın bedenine değilse de ruhunun tâ içine... bir gecelik vuslata bir ömürlük hasretler büyütüyor bazen, garip. hayat, neleri de öğretiyor insana, nelerini alıyor elinden? düşündükçe çıkılmıyor. oysa bir ömürlük hasretleri yaşadık biz. bir anlık görülmeler, karşılık gelmese de. zor arkadaş dar zamanlara, geniş vuslatları sığdırmak ama bir o kadar kutsal. bir o kadar anlamlı...
