onun içindir ki öldüğümüzde gömülüyoruz toprağa. naaşlarımız mumyalansa dahi ne kadar dayanır ki? ve insanlık ölülerine ağlayıp da mezarların basarak işlerine gidiyor. insanlık; ölülerine yalandan ağlıyor.
kimsenin sesi çıkmıyor ama. hiç kimse, öldüğü zaman bir nehire bırakılmayı istemiyor. isteyemiyor. hiç kimse, öldüğü zaman naaşının gökyüzünden aşağı bırakılmasını da istemiyor.
yer çekimi yasasını bulan aptala küfretmek istiyorum. bu gerçeği üryan yapan budalaya küfretmek istiyorum. çünkü, gömülmek istemiyorum ben. daha da batmaya geldiğimiz bu dünyada kalmak değil amacım.
öldüğümde, yer çekimsiz bir ortam istiyorum. bedenim de ruhum gibi uçsuz bucaksız o boşlukta, çırılçıplak varolsun.
kendiliğinden çürüsün. yok olsun.
börtü böceğe yem olmasın şu bedenim. kendimi sevdiğimden değil. tabiata, kendimce kafa tutmak istediğimden. naaşım, ilk başlarda uzaya gönderilen maymunlar gibi, fareler gibi, denek olarak uzaya gönderilsin. mutlu olup olmayacağım araştırılsın.
ben size haberler veririm oradan. gökyüzünün sonsuzluğundan. tanrı'nın katından. küllerim ve bedenim mikroskobik parçalara ayrıldığında, ben size haber veririm.
korkmanıza gerek yok. daha da batmaya geldiğimiz bu dünyadan yukarı çıkmak isteyenler şöyle gelsin. benim yanıma. uzaya fırlatılacağımız gün yakındır.
ama, önce ölmemiz gerekiyor.
