yap-işlet-devret sisteminin ortaya çıkış sebebi, tam da bu durumun engellenebilmesidir.
bu model sayesinde, olabildiğince kısa bir süre içerisinde yatırımları işletmeye almak; hem kaynakların zaman kaybedilmeden üretimde değerlendirilmesini sağlamakta ve hem de yatırım maliyetleri yapımcı firmalara yüklenerek, devlet kesesinden yüklü paraların çıkmasına engel olunmaktadır.
her ne kadar, uzun işletme süreleri, yatırımı gerçekleştiren firmalara ciddi kazançlar sağlasa da amaç, üretilen ürünü en kısa sürede hizmete ya da kullanıma sunmak ise bunu sağlayanın, devlet veya özel sektör olmasından çok talep sahibi tüketiciye zamanında ve yeterli miktarda sunulması olduğundan, amaca ulaşılmış olunmaktadır.
kaldı ki, yap-işlet-devret sistemiyle gerçekleştirilen devlet ihalelerinde, ürün alım garantileri ile birlikte, fiyatlar da devlet tarafından belirlendiğinden; asıl yatırımcı devlet kuruluşu, yapımcı ve işletmeci firmanın, birim işletme süresi sonunda elde edebileceği karı da yaklaşık olarak tespit edebilmekte ve işletme sürelerinin uzunluğu da ihale öncesinde belirlenmektedir.
bu sistemde, ana yatırımcı olan devletin dikkat etmesi gereken en önemli hususlardan biri; yapım aşamasında, devlet garantisi ile alınan dış krediler için garantör olan devletin, yapımcı ve işletmeci kuruluşların bu işte ehil ve yeterli olduklarına kesin kanaat getirmesidir ki ileride yapım aşamasında, organizasyonun sağlanması ya da yapım teknolojisi konusunda bir sıkıntı çıkmasın.
üst düzey kurum yöneticilerinin, bu hususta, bir yönlendirmesi olmadığı taktirde*, firmaların yeterliliği için gerekli fiziki kriterler, teknik uzmanlar tarafından rahatlıkla hazırlanabilir ve sistem aksamadan, tıkır-tıkır işler.
