balkona çıkıp kollarımı balkon trabzanlarına dayayıp rüzgârın ağaç yapraklarını dövüşünü, otları amaçsızca okşayışını izlediğimde kapıldığım his.
yahut yazıldığı üzere elleri cebe koyup uzun bir yolu tek başına yürürken..
o an o hisse kapılınca bilge filmi izlerken yaptığım sorgulamaları kendi hayatım üzerinde yapar derinlere dalarım.
ahaah ya bunu bazen istemsizce hissediyorum böyle arka fonda müzik falan efsane bi his ama sonra tabi gerçek dünyaya dönüş yapınca anlıyorsun saçmalığını sjsjsj.
