kelebeklerin olsa gerek. bir - iki aya kadar yaşayanları varmış ama aşık olduğunu anlayana kadar geçer o zaman da zaten, "en iyisi mi uçalım biz" diyerek kafa dağıtıyorlar diye düşünmekteyim.
sen belki beni sevgili olarak görmedin, belki beni hiç fark etmedin ama ben seni asla unutamıyorum...
uykumun en tatlı yerindeydim, başımı rahat ettirdiğim bir yerde uyumak gibisi yoktu benim için. tabi sen yanıma gelene kadar. ilk önce hafif bir sarsıntı hissettim, yanıma geldiğini belli etmek için. biraz sert olmuştu ama bundan pişman olmamış gibi rahattı tavırların. ilk önce kolun değdi tenime, sıcaklığını hissettim bütün kalbimde. tenlerimiz yakınlaşırken ben terlemeye başladım. dönüp hoş geldin desem mi diye düşündüm, sonra vazgeçtim. belki benle konuşmak istemiyordun. belki tek kelime etmeden kalkacaktın yanımdan. akışına bıraktım her şeyi, sonra bacaklarımız bir bütün oldu. oyun oynuyorduk sanki, ben kaçıyordum sen bana doğru geliyordun. ben geliyordum, sen kaçıyordun. çok sevmiştim bu oyunu. kolumu omzuna dolamayı düşündüm, belki kızarsın diye ondan da vazgeçtim.
buradan bir cafeye geçeriz diye düşündüm. deniz kenarında beraber çay içeriz, sen bana bakıp gülümsersin, ben gözlerinde kaybolurum dedim. ya da evet evet direkt evlenme teklif etmeliydim. hayatımın kadını sensin, asla yanılmam, seninle mutlu bir gelecek çizebiliriz. "hayır tatlım, birbirimizi tanımıyoruz. ne münasebet" deyip tokat atabilme olasılığını düşündüm, yine vazgeçtim. ben hayallerimde senle mutlu bir gelecek çizerken, sen koltuktan kalkıp orta kapıya doğru ilerledin. her adım atışında "dur gitme" demek istedim ama yapamadım, beni kabul etmeyebilirdin. inecek düğmesine basıp, ilk durakta tıslayarak açılan kapıdan süzülerek indin. evet, çekip gittin. ismini bile söylememiştin camdan dışarı baktım, hiç gözümü kırpmadan. bir tebessümünü görürüm belki, camı kırıp inerim arkadan diye ama hiç dönüp bakmadın bana.
ben hep aynı otobüste, aynı koltukta seni bekliyorum, sen gelmiyorsun.
