korkmak insanı aptallaştırır. Alıkoyar.. Asla'yı gerçekleştirir. Korkan insan ruhunu mengeneye sıkıştıran insandır. Göze Alamadıkça korkunun prangalardan kurtulmak imkansızdır. Sonu ölüm de olsa kabullenmek korkunun gerçek ilacıdır.
Yaptığın şey doğru bile olsa arkana baktığında birtek aile ferdin bile arkanda değilse veya arkanda olmayacaklarını bildiğin için bir işe kalkışamıyorsan işte bu fena koyar.
O günden sonra sikmişim ailesini de ferdini de dersin bi özgüven gelir. Bir nevi çaresizliktir.
Seni yok yere tek seferde silmiş birini tekrar görürüm Umuduyla kapısından geçmek. Bir özür beklemek, en azından pişman bir bakış görmeyi ummak. Olmayacak tabii... Boktan bir duygu yaratır bu da.
