babam ben bir hata yaptığım zaman beni arnavutköydeki villamıza bırakır yaptığım hatayı anlamamı beklerdi. fakirler düşünme paspasında hatalarını anlarken ben bir taraftan yüzüyor, bir taraftan dolu buzdolabımızdaki etleri yiyor ve en nihayetinde bana böylesi bir hayat sunan babamı üzdüğüm için pişman oluyordum. sonra şöförümüzü arayıp beni almasını istiyordum. sonra kendi villamıza dönüp babişkooo diye boynuna sarılıyordum canım babamın.
edit : neymiş şöför yazmışım. yazım yanlışı yapan ilk insan benim ve kendimden utanıyorum. aklınca laf sokuyor bebe.
edit 2 : bu arada şöförü de düzeltmiyorum komik çocuk. bakıp bakıp küçümse beni.
