bu gün migros raflarında kendisiyle burun buruna geldim tekrardan. ilk defa bu kadar hissettim galiba eşşek kadar olduğumu. kabusum olmuştu o yaşta ya. sen daha algılayarak izlediği ilk filmde hala bi bok anlayamayacak yaşta olsa da zırıl zırıl ağlayan bi çocuğa niye okutursun o kitabı zorla kardeşim ya. (bkz: uçurtmayı vurmasınlar) içime incir ağacı dikilmişti sanki yav. hadi o zaman çeşit yoktu belki. hala mı lan. bi ana baba açıp bakmıyor mu şunun içine allasen ne okuyor bu çocuk diye. ilerde olur da bi çocuğa kitap okutmak isterseniz nacizane bir tavsiye.
(bkz: karel, jarda ve gerçek yaşam)
heralde 2-3 kere okuduğum kitap. hüngür hüngür ağlatmıştır kimi yerlerde. yürek dağlayan hikayelere sahiptir, bunu sıkıcı, gereksiz vs. bulan insanları anlamama sebebimdir. bu kadar mı taşlaştık, bu kadar mı acımasız olduk dedirtir.
her ne kadar çocuklar için önerilse de her zaman her yaşta okuyabileceğimiz güzel bir dünyanın kitabıdır. saftır temizdir... son zamanlarda belki de en çok ihtiyaç duyduğumuz duyguları barındırır.
yazarı dışında tek bir kelimesini dahi hatırlayamadığım, ilkokul yıllarında sahip olduğum ilk kitap, okumadım ama, h,ç boş vaktim olmadı, bir ara okuyup, özetini aynı zamanda komşumuz olan fatma hocaya götüreceğim.
edmondo de amicis'in beni çocuk yaşlarda derinden etkileyen kitabıdır.bundan bahsedilmediği için uludağın entel değil dantel diyarı olduğunu düşünmeme vesile olan kitaptır.
ilköğretim 3 sınıfta sınıf kütüphanesinden ödünç aldığım kitabı yerine koymayı unutmuştum. Yaz tatilinde köye gittiğimizde yanımda bu kitap vardi sadece. O yaz tatilinde sürekli bu kitabı okudum.. Çok Sevmiştim. Simdilerde aradan geçen yılların acımazsızligini daha iyi anlıyorum. Kitap hakkinda aklimda kalan enrico nun fakir bir arkadaşıni anlattığı sayfalarda gözyaşlarına boğulmam ve yine enriconun cufcuf treni gören o fakir çocuğun trenle oynarkenki ruh hâli..
