bir yandan kemalizm nameleri okurken, diğer yandan sabahattin ali'yi, nazım hikmet'i, grup yorum'u, aziz nesin'i, ahmed arif'i sahiplenip aşkla bahsetmeleri enteresandır doğrusu.
60 ve 70 li yılların hızlı sosyalistlerinin şimdi ulusalcı olmasından mı kaynaklanıyor acaba ?
partilerinin içinde halk kelimesi bulunmasına rağmen bi türlü halk ile bütünleşemeyip sürekli onlar adına karar vermek istemeleri...
(bkz:şarap içeçeğiz
papyon takacağız
piyono çalacağız
modernleşin ulan bu bi emirdir)
