çocuğu camiye, namaza alıştırmaktır.
alıştırılmayanları görüyoruz ortalık kusmuklarından geçilmiyor.
bunun içindir ki, din nasihattir sabırdır. insan emekle yetişen bir varlıktır.
çocukken teravih namazında dayak yiyipte bir daha camiye ömrü boyunca gitmeyen insanlar var. o yüzden namaza geldiği için cebine harçlık konulup bir daha camide yaramazlık yapma diye öğüt verilmesi gereken çocuktur. alt tarafı çocuktur çocuk embesil felan değildir yani.
6-9 yaş arası çocukların bir dakika içinde kalplerinin atış sayısı 100'ün üzerindedir. dolayısıyla metabolizma hızlı, hareketleride normal insandan daha fazladır. sen kalkar 20-25 yaşındaki kendinle küçücük çocuğu kıyaslarsan bu iş hiç mantıklı olmaz. biyolojik olarak o çocuğun onları yapması gayet normaldir yani. tüm bunların dışında, o çocuğun camiden soğumaması adına, alışıp dine bağlı bir vatandaş olması adına cuma namazında bu hareketliliğe göz yumacaksın. hele ki ramazan ayında kişiye sevap+sevap+sevap olarak geri dönecektir. ekstra sevap. *
"peygamber efendimiz secdede iken torunu hasan geldi, sırtına çıktı. peygamber efendimiz de onun elinden tuttu ve ayağa kalktı. tekrar rükûa varıncaya kadar onu sırtında tuttu. rükûdan kalktıktan sonra bıraktı ve çocuk gitti."
bir gün peygamberimiz minberde hutbe okurken hasan ve hüseyin'in düşe kalka mescide girdiklerini görür. konuşmasını yarıda keserek aşağı iner, onları tutar, bağrına basar.
"cenab-ı hak, 'mallarınız ve çocuklarınız sizin için birer imtihan vesilesidir' buyururken ne kadar doğru söylemiştir. onları görünce dayanamadım" dedikten sonra konuşmasına devam etti.
--spoiler--
Peygamber efendimizin (s.a.v) ibret alınması gereken hayatından kesitler. Onlar çocuk ve her ne yaparsa yapsınlar, onların kalbini kırarak değil, tatlı dille uyarmak yada nasihat etmek gerekir.
