hocasından aldığı taktiği normal hayatında da uyarlamaya çalışan sporcu şahsiyet.
geçen yine cuma namazındayım. hem zengin hem dini bütün bi şahıs olduğumdan mütevellit imam efendiye ne kadar yakın olursam o derece sevap kazanırım düşüncesiyle dizim dizim önlere akıyorum. ömer üründül sakal efendinin deyimiyle bloklar arası ilerliyorum. bu sırada en ön safın gıdım gıdım öne çıktığını farkettim ve hayretler içerisinde kafamı kaldırdım ki bir de ne göreyim; bir muhterem yer aldığı safın bi sağına bi soluna bakarak mümin gardaşlarımızı öne çekmeye çalışıyor; "hadi beyleeeeer! çııııııııık!" şeklinde.
hayretler içerisinde onu izledim namaz boyunca. farzı bitirip hemen avludaki yerimi aldım. aa pardon önce mavi leğene bi yüzlük attım. avizeler değişecekmiş yine. ulan ne avizeymiş ayda bir değişiyor. dedim vakti zamanında; "tasarruf ampüllerinden takın, avize sizin neyinize!" diye ama dışlandım bi süre.
neyse biraz bekledikten sonra o genç ve iri arkadaş adidas süperstar ayakkabılarını eşofmanının altına giyip çıkageldi.
- merhaba allah kabul etsin
+ amin cümlemizinkini.
- namaz başlamadan bişey farkettim, kollarınızı iki yana açmış bişeyler yapıyordunuz?
+ ha o mu! kurtulamadığım bi illet o. ofsayt taktiği. ne zaman ip gibi dizilmiş bi insan topluluğu görsem elimde olmadan ileri çıkartmak istiyorum onları. bilinçaltıma nasıl yer ettiyse artık. geçen otobüste ayaktaki yolcuları oturanların üzerine döküyodum az kalsın. eşim ve çocuklarımla sitcom koltuğuna oturup tv izleyemez olduk. canlarından bezdi garibanlar. kendime hakim olamadan birden "çıııııık!" diye bağırıyorum filmin en heyecanlı yerinde. yerlere döküyorum ailemi...
**bu sırada halinden anlarmışcasına kafamı sallayarak söylediklerini onaylıyorum muhteremin.
- tamam özel hayatını anladım, bi takım zorluklar çekiyosun. peki ya iş hayatında nasıl bi etkisi var bu olayın?
+ ne iş hayatı abi?! amatör kümede oynuyorum hala. bölgesel amatör lige bile yükselemedim. bikaç kulüp menajeri izlemeye geldi, transferim olacaktı ama yine o illet yüzünden kariyerim mahvoldu.
**aa nasıl?! diye hayretler içinde kaşlarımı alnımın ortasına çekerek sordum
+ nasıl olsun abi. tam hatırlamıyorum ama 65-70. dakikalardı heralde. 1-2 öndeyiz deplasmanda. 2. golü penaltıdan atmışız. tel örgünün etrafı insan dolu. anama, bacıma, karıma, çoluğuma çocuğuma nasıl küfürler ediliyor. bi taç olmasın, topu kenardan alıp taç kullanmaya çekiniyoruz. tükürükler havada uçuşuyor küfürlere çarpmadan. neyse bunlar bi korner kullandı ön direğe doğru yerden sert bi şekilde. bende tekte çıkardım bu topu, ama top taca gitti. bunların bi 16 numarası var numan. ilkokul arkadaşım. o kullanıyo tacı. herkes adamını aldı. numan topu alakasız bi yere fırlattı. yani top adamına gelse bile başında 2 kişi var, basıp alırız o derece kolay bi top. ama topun numanın elinden çıkmasıyla birlikte benimde ağzımdan "çıııııııııııık!" kelimesi yükseldi. saliselik bi olay ya. takım arkadaşlarım da bi an taçtan ofsayt olmadığını unutmuş olacaklar ki -bana olan güvenlerinden buna inanmışlar- hepsi tuttuğu adamı bırakıp birden öne hareketlendi. numanın çizgiye doğru attığı topa halil yetişti ve yine yerden sert bi şekilde penaltı noktasına gönderdi. osman tamamladı ve 2-2.
hiç unutmuyorum 88. dakikada gerçekten ofsayt olan ama verilmeyen bi pozisyondan dolayı da 3. golü yiyerek tamamen çöktük.
250 lira primimiz olacaktı. olmadı.
bal ligine çıkma yolunda en büyük engeli geçmiş olacaktık. olmadı.
transfer olacaktım. olmadı.
bu taktik hayatımı bitirdi benim abi.
gözleri bi kat daha kızarıyordu her olmadı deyişinde. üzüldüm fakat fazla da takmadım kafama. ne takıcam anunagekas. insan bi taktiği bu kadar benimser mi? bu, "benim hayatımın taktiği" der mi hiç?! salakça. ve yaptığı salaklığın cezasını çekiyor diye düşündüm.
güldüm.
geçtim.
gittim.
vanavuduvucu.
