Diyanet devlet kurumu olduğu için herdaim hükümetlerin emrindedir. Ecevit zamanında başörtüsü konusunda camilerin gıkı çıkmadı çıksa ya sürgün yada irticacı damgası.şimdide aynı fetö konusunda hükümet aleyhine sesleri çıkmıyor.
Bugün çocuğun biri kosusturuyordu camide. Sesi çıkmıyor, gürültü falan da duymuyorduk. Hoca da vaaz veriyordu. Birden gerildi, caminin üst katındaki kadınlara; hanımlar, burası cami, biz çocuk getirmeyin demiyoruz ama çocuk biraz efendi olsun, sus deyince sussun otur deyince otursun, cami oyun alanı değildir, dedi.
Cuma cuma, camide içimden geçen: senin inandığın dinin ..., oldu. Çocuk için her yer oyun alanıdır, cemaati rahatsız etmeyen çocuk seni nasıl rahatsız etti pis herif. Nerenin Müslümanı bunlar anlamadım.
aziiiiz ve möhterem cemaaat, siyaset yapmıyorum ama
akabe heep bizi düşünüyor, ve son derece şikayetçi olduğunuz
elektrik ve gaz faturalarından sizleri kurtarmak için kesiyor,
hadi sevinsenize.
bugün hocanın bildiğin oruç tutmayanları dövün demeye getirdiği hutbe. sanane arkadaşım adam sana açık açık saygısızlık yapmıyorsa laf etmeye hakkın yoktur.
Hutbe kismi cumanin farzidir bilindigi uzere. Simdi ben bu hutbeyi evde okusam ama sadece 2 rekatlik cumayi kilmaya gitsem camiye hutbeyi kacirmis ve cumanin bir farzini yerine getirememis sayilir miyim? Yoksa imamin hutbede anlatacagi seyi bildigim icin farz yerine gelmis sayilir mi? Uuu guzel sorular sordum yine.
devlet, dolayısı ile de iktidar propagandası olan hutbedir.
islam'da yeri yoktur. gidersin efendi gibi namazını kılar çıkar gelirsin. normal şartlarda olması gereken toplumsal konuların konuşulması, dara düşenlerin belirlenerek ihtiyaçlarının giderilmesi için kolektif çalışmaların yapılması vb gibi emellerdir. fakat bugün propoganda kürsüsü haline gelmiştir.
bunu engellemenin tek yolu camilerin protesto edilerek sadece cuma namazının eda edilmesi.
aksi halde doksanlarda camilerden çıkıp dükkan yağmalayan cemaat görünülerine geri dönüleceği aşikar.
Sasirtici bir sekilde bazi hocalarin Cuma hutbesi adi altinda alenen mevcut hukumetin calismalarini ovmesini icerebilecek kadar siglasir.Yanlis anlasilmasin elimizden geldigince dinimize bagli kalmaya calisiyoruz ama bu ve bunun gibi olaylar insanlarin algisini degistiriyor.
Rabbimiz, okumuş olduğum ayet-i kerimede şöyle buyuruyor: Beni anın ki Ben de sizi anayım. Bana şükredin, nankörlük etmeyin.[1]
Peygamberimiz (s.a.s)in dilinden ise şükür konusunda şu dua dökülüyor: Allahım! Seni anıp zikretmek, nimetine şükretmek, sana en güzel şekilde kulluk etmek için bana yardım eyle![2]
Kardeşlerim!
Elbette ki şükür konusunda sadece bu niyaz ile yetinmemiştir Allah Resulü (s.a.s). O, her daim Rabbinin ikramlarına hamd ve şükürle yaşamıştır. Onun verdiği nimetlere duyduğu minnettarlıkla, her daim Rabbine yönelmiştir. Allahın mağfiretine, ebedi nimetlerine mazhar olmasına rağmen sabahlara kadar ibadetle meşgul olmasının sebebini soran Aişe validemize Kutlu Elçinin verdiği şu cevap ne kadar da anlamlıdır: Allaha şükreden bir kul olmayayım mı ey Âişe?[3]
Kıymetli Kardeşlerim!
Âlemlerin Rabbi, bizi mükerrem bir varlık olarak yarattı. Varlık âleminin sayısız nimetlerini önümüze serdi. Bizi, bütün bu nimetlerden yararlanabileceğimiz duyu ve yeteneklerle donattı. Sonra da, hangimiz daha hayırlı ve güzel işler yapacak diye bizi sınamak için dünyaya gönderdi. Bizler, bu dünyada birer misafiriz. Misafiri olduğumuz bu âlemin her yerinde Allah'ın nimetlerini görüyoruz. Her lokmada O'nun ikramlarını tadıyor, her nefeste O'nun bize bağışladığı hayatı yaşıyoruz.
Kardeşlerim!
Bir an için duralım ve son birkaç saatimizi düşünelim. Bu birkaç saat içinde sahip olduğumuz nimetleri şöyle bir hatırlayalım. O nimetlerin her biri ile nasıl buluştuğumuzun muhasebesini yapalım. O nimet, toprağın derinliklerinden çıkan bir ağacın meyvesi ise, Allah onu çeşitli aşamalardan geçirerek bizim için yaratmıştır. Eğer o, bir damla su ise, Allah onu okyanuslardan bulutlara, bulutlardan yeryüzüne indirmiş, nihayet bardağımıza kadar bizim için getirmiştir. Eğer o bir ışık ise, Allah onu göklerin derinliklerindeki güneşten bize göndermiştir. Yüce Rabbimizin ikramını gördükten sonra, bir bakalım, bütün benliğimizi kaplayan o şükran duygusu bizi nerelere götürecek! işte o zaman Rabbimizin bize bağışladığı bunca nimet arasında şükretmenin ayrı bir yeri olduğunu göreceğiz.
Aziz Mü'minler!
Şüphesiz her nimetin, bir şükrü ve beraberinde getirdiği sorumluluklar vardır. iyi bilelim ki, şükretmek sadece Elhamdülillah, Ya Rabbi çok şükür demekten ibaret değildir. Şükür, her nimeti, Allah'ın razı olacağı şekilde değerlendirmektir. Bedenimizin, aldığımız her nefesin, aklımızın, gençliğimizin, zenginliğimizin, ilmimizin ve nihayet bütün bir ömrümüzün kendine has bir şükrü vardır.
Bedenimizin şükrü, onu yaratılış hikmet ve amacına uygun olarak kullanmaktır; zararlı alışkanlıklar ve boş uğraşlarla onu israf etmemektir. Aklımızın ve ilmimizin şükrü, bildiğimiz hakikatleri öncelikle kendi hayatımızda tatbik etmek ve başkalarına da öğretmektir. Gençliğimizin şükrü, sahip olduğumuz enerjiyi hak, hakikat, adalet ve insanlığa hizmet uğrunda tüketmektir. Zenginliğimizin şükrü, paylaşmaktır; infakta bulunmaktır; muhtaç, mağdur, mazlum kardeşlerimize el uzatmaktır. Ömrümüzün şükrü, onu bize lütfeden Rabbimizin rızasını kazanacak bir hayat sürmektir.
Değerli Kardeşlerim!
Allah, herkese şükretmesine vesile olabilecek imkanlar lütfetmiştir. Bu imkanlar farklılık gösterebilir. Yeter ki bu farklılıklar karşısında tamahkâr değil, kanaatkâr, engin bir ruha sahip olabilelim. Kaldı ki Resul-i Ekrem (s.a.s) Efendimiz de sahip olmamız gereken bu ulvi meziyete şu hadisiyle işaret etmektedir: Maddi anlamda durumu sizden daha kötü olanlara bakın; daha iyi olanlara bakmayın. Bu, Allahın size verdiği nimetleri küçümsememeniz bakımından daha uygun olur.[4]
Öyleyse şükür bir gönül, bir yürek, bir kanaat işidir. Şükür, kulluk bilincinin en güzel tezahürlerinden biridir. Nice varlığa rağmen dili ve gönlü şükür yoksunu kimselerin varlığı bir hakikattir. Buna karşılık maddi anlamda çok fazla kazanımı olmayan ama şükürle müzeyyen bir dil ve gönül ehli kimselerin varlığı insanlık adına hepimizi mutlu etmektedir.
Kardeşlerim!
Unutmamak gerekir ki; şükür, nimetleri artırır. isyan ve nankörlük ise mahrumiyete sürükler. Yüce Mevlamız, bu hususu bize şöyle haber verir: Andolsun şükrederseniz elbette size nimetimi artırırım. Eğer nankörlük ederseniz hiç şüphesiz azabım çok şiddetlidir.[5]
Hutbemi, Kuran-ı Kerimde ibrahim (a.s)in dilinden bizlere öğretilen iman, sadakat, teslimiyet ve şükür ifadeleri ile bitirmek istiyorum: Allah, beni yaratan ve bana doğru yolu gösterendir. O, beni yediren ve içirendir. Hastalandığımda da bana şifayı Allah verir. O, benim canımı alacak ve sonra diriltecek olandır. O, hesap gününde, hatalarımı bağışlayacağını umduğumdur. Rabbim! Bana hikmet ver ve beni sâlihlerin arasına kat![6]
