19 nisan 2009 opeth istanbul konseri konserinde seyircilerin alkışla dizem** tutmasıyla bir bok anlaşılmamış şarkıdır. closure olsa, hep beraber, tamam. ama credence be kardeşim, adam I confess my hope, recognize my loneliness.
diyor, sen alkış tutuyosun. oldu mu bu şimdi?*
Sözleri ayrı, müziği ayrı güzel, insanı alıp götüren, her şeyi unutturan-BiMi bile, jucy i bile-, insanı efkar havasına sokan, Mikael amcanın donuk sesiyle anlamlanan mükemmel Opeth şarkısı. Hep canlı söylemelerini merak ettim ama beğenmedim 19 nisan Küçükçiftlik'teki credence i. O donuk sesi katamadı Mikael..
opeth'in 1998 yapımı My Arms, Your Hearse albümünün 7. şarkısı. aynı zamanda albümdeki bir sonraki şarkıya gönderme yapar *
Deserted again.
You speak to me through the shadows.
Walking in closed rooms, using cold words.
Captured by the night.
The yearning escapes from my embrace.
Strange silhouettes whisper your thoughts, scream your sadness.
And they all turned away,
unable to face more of this death.
Credence in my word.
Written in dust, tainted by memories.
I confess my hope, recognize my loneliness.
Your laughter weeps the truth.
Push me into corners.
Confirming the epitaph of my soul
and displaying the once unknown KARMA.
