Çok nadiren caz müzisyenleri kendi müziklerini sınıflandırır çünkü bu sınıflandırmalar genellikle çalgıcılardan çok dinleyiciler tarafından yapılmaktadır. “Cool Jazz” hiçbir zaman açık bir şekilde tanımlanamamıştır. Bu terim bir yaklaşımı tanımlamaktan çok, bir grup değişik stili tanımlar. Cool caz terimi Miles Davis, Count Basie ve Lester Young tarafından etkilenmiş müzisyenlerin yaptığı müziktir. Çok kabaca yumuşatılmış bir bebop stili olarak tanımlayabiliriz bu stili. Cool stilinde çalan müzisyenler bebop'un melodik ve armonik stilinden faydalanır, ancak bebop'un aksine yazılı aranjmanlar vardır ve kontrpuana dikkat edilir. Miles Davis'in 1949'da kaydettiği Birth of the Cool albümü bu açıklamalara çok iyi bir örnektir. Gelgelelim sololar, bebop sololarından çok farklı değildir. Cool caz, caz müziğinde bebop'tan sonra gelen gelişmelerden daha çok bebop'a bağlıdır.
Cool caz müzisyenleri, Charlie Parker gibi bebop müzisyenlerinin aksine sololarını daha çok denetlerdi. Duygularını geri plana iten, ölçülü ve kontrollü sololar atan müzisyenler “cool” lakabını alırdı. Tabii ki bu terimi belli bir döneme ait bir çalgıcı grubunu tanımlamak için kullanamayız, çünkü swing dönüminde olsun jazz-rock döneminde olsun daima bu tip ‘cool’ çalan müzisyenler vardır.
Cool caz dönemindeki müzisyenlerin kullandıkları nota yelpazesi daha sınırlıydı. Sololarda ne çok tize çıkılır, ne de çok pese inilirdi. Üflemeliler ya hiç vibratokullanmazlardı ya da çok yavaşbir vibrato kullanırlardı.
Cool caz stilinin öncüleri arasında Birth of the Cool albümünü kaydeden Miles Davis ve 9 kişilik grubunu sayabiliriz. Grup lideri, besteci ve piyanist Claude Thornhill'i sayabiliriz. Ayrıca cool caz stilinin kaynağı olan iki müzisyen piyanist Lennie Tristano ve alto saksofoncu Lee Konitz'dir.
Jazz Quartet ve George Shearing Quintet'dir.
Lennie Tristano ve Lee Konitz “cool” çalan müzisyenler değildi. ikisi de çok ateşli sololar çalıyordu. Onları “cool caz” sınıfına sokmamızın iki sebebi var. Birincisi Miles Davis'in Birth of the Cool albümünü büyük ölçüde etkilemiş olmaları, ikinci sebebiyse tarihçilerin bu iki müzisyeni “cool” sınıfına sokmasıdır.
Uzun zaman sonra da adam akıllı bilgi içerikli bir entry girdim. Caz ve bira bi an heyecanlandırdı. Neyse bu geçici duygularla caz başlıklarını hortlatmayayım.
Özetle cool jazz iyidir.
1940’lı yılların son çeyreğinde, trompetçi miles davis‘ in çalışında da kendini göstermeye başlayan huzurlu, sakin ve olgun çalış tarzı, bebop’ ın asiliğinin, huzursuzluğunun ve asabiyetinin sonu olmuştur.
Miles, 1945’ te charlie parker beşlisinde çalmaya başladığı ilk dönemlerde grupta kendinden önce çalan trompetçi dizzy gilespie Gibi asi ve hırçın cümlelerle çalmaktaydı. Kendini grup içersinde kanıtladıkça trompetine bir sakinlik içersinde üflemeye başladı ve grup içersinde bu “cool” hava kabul görmeye başladıkça grubun doğaçlamalarında da hissedilmeye başlandı. Ve charlie parker beşlisinin bu sakinliği yeni bir tarza, yani cool jazz’ ının öncüsü oldu.
Miles davis ve john lewis‘ in bu soloları “cool jazz”’ ın ilk soloları olarak düşünülse de lester young‘ ın 1930’ lu yıllarda çaldığı “cool” soloları da kronolojik önceliğinden dolayı vurgulamak gerekir.
Stilin en önemli oluşumlarından biri de, gözleri görmeyen piyanist `lennie tristano’’ nun kurduğu “new school of music”’ dir. Tristano, kurduğu bu okulda kendi müziği ve fikirleriyle “cool jazz” ın soğuk, entelektüel, ruhsuz görüntüsünü ve bu stilin teorik temellerini büyük ölçüde belirlemiştir.
