Küçükken dansöz ve şarkıcı olmak isterdim. Hem dansöz, hem şarkıcı yani.
Doktorluk canımı sıkardı çünkü hemşireler henüz etek giymek zorundaydılar o yıllar. Yakışıklı adamın göğsüne saplanan kurşunu sivri uçlu bir bıçakla pekala bir hemşire çıkarabilirdi. Bir de çocuğum olsundu, sonsuza dek mutlu yaşasaydım..
annemin beni 6 yasindayken ewde biraktigi uc saatlik sure zarfinda cizgi filmlerin disinda tecavuz sahneleriyle herseyiyle her gun o acikli turk filmlerinden izlerdim ve ilgimi en cok dogum sahneleri cekerdi. dogumun aci veren bir olay oldugunu henuz idrak edememis olmama karsin uzun sure atilan cigliklar ve dokulen terler sonucu aglayan bir bebek cikiyordu ortaya.. -anne karnindan cikiyor tabi bu bebek. Ve iste bu benim icin harika bir olaydi cunku ortaya cikan sey saatlerce evcilik oynamaya bayildigim bebeklerimin orjinaliydi.. tabi ewde kimseler yokken ben bu rituelin cakma versiyonunu her gun gerceklestiriyordum.. karnima, giysimin altina oyuncak bebegi sokuyor, evin icinde bir sure eli belinde halsiz vaziyette dolasiyor, sonra dogum sancisinin gelmesi gereken noktada cigliklar atmaya basliyor, yataga uzaniyordum. ebe de bendim anne de.. kendi kendime cigliklar atiyordum (komsumuz dilek teyze sesimi duyuyormus meger) we yattigim yerde bebegi karnimdan cikarip, poposuna bir saplak atip, bir beze sarip yanima yatiriyordum..
sonra bir gun anneme bebek nasil olur diye sordum:
a: evlenince bir cocugunun olmasini dilemen gerekir, o zaman olur..
b: dua mi ederler?
a: evet..
b: her gece yatmadan mi?
a: evet..
b: ben boyle mi dogdum, senin karnina indim?
a: evet..
b: allah mi indirdi?
a: evet..
b: nasil indiriyo?
a: git burdan is yapiyorum!
o dakkadan itibaren her gece bir bebegimin olmasini dilemistim tanridan.. oyuncak bebeklerle oynamaktan cok sikiliyordum ve sabah uyandigimda karnimda bir bebegin olmasi icin dilekte bulunuyordum.. kimseye soylemeden sanirim bunu 2 yil kadar yaptim.. ve hic gercek olmadi.. tanriyla ilgili ilk yargilarimin olusumu boyle basladi sanirim.
o zamanlar ölümden de cok korkuyordum. ve ne zaman olecegimi bilmedigim icin gizli gizli agliyordum. annemin babamin, ben de dahil cevremdeki herkesin olecegini, bunun belki uzak oldugunu ama yakin da olabileceini dusunerek periyodikman kafayi yiyordum.. tabi bunlari anneme soyledigimde bu depresif halime sinirle karsilik veriyordu, dolayisiyla bunlardan genelde kimsenin haberi olmuyordu.
Diğer bir korkumsa günün birinde temizlikçi kadın olma ihtimalimdi. Hayat bu ya, beni nereye götüreceği belli olmazdı. insanın başına her şey gelebilirdi. Fakat ben ne olursa olsun temizlikçi kadın olmak istemiyordum. Bunun için zaman zaman dileklerde bulunurdum.
Büyüyünce bir gün ölümden artık korkmuyor olacağımı hayal bile edemediğim birkaç komik yıl geçirdim. Şu an şarkıcı değilim. Ölüm falan da vız geliyor. Çocuklarınsa da en az biri ve mutlaka ilki evlatlık olmalı çünkü çığlık atıp terlemenin aslında o kadar karizmatik görünmediğinin ben de farkına vardım merak etmeyin. Temizlikçi kadın olma gibi bir ihtimali de düşünmüyorum ve korkmuyorum. Fakat ya dansöz olursam?
