orta anadolu'nun her hangi bir şehrinde büyümüş bir bünye olarak az-çok bende muzdarip oldum, doğduğum şehrin doyduğum şehir olamamasından.
caddelerinde kız kaçıran ateşledim, ramazan geceleri iftar topunun atılışını koşarak eve haber verme girişimleri.
tüm bu ve buna benzer güzellikler işte. fakat, beni en çok etkileyen ve zihhnimi yoran hatta en çok gülmeme neden olan olay serkan denilen mahallenin haşarı çocuğunun söylediği o güzel cümledir. ve, benim o'nu bekleyip ağız-burun dövülmem.
mahalle maçlarında her zaman kıllık yapan bu serkan, bir gün öncesinde hem okuldayken andımız okunurken konuşup suçu üzerime yıkmış, hem de beni maç kadrosuna almamıştı.
diğer arkadaşların verdikleri ayarlar ve benimde bir anlığına izlediğim rambo filmlernin etkisinde kalmamdan dolayı hayatımın en feci dayağını yemem.
biz tartışırken bu serkan denen çocukla, bunu göğsünden ittim ve bu, buz tutmuş zeminde kayıp düştü. düşüp kalktıktan sonra ekledi:
ya, harbi bende bir anormallik varmış. biraz da mallık. dayak yiyeceğimi bile bile bekledim. eve gidip gelen serkan bir çift botla döndü. ve, bir güzel beni dövdü. akşam eve döndüğümde söylediğim yalan ise babamı çileden çıkarmaya yetti:
akşamları oynan saklambaçlarda arkadaşının elbisesini giyerek ebe* olan kişiye o elbiseyi gösterme çabası, yada o elbiseyle ebe olan kişinin görebileceği bir mesafeyi koşarak geçmek.
