tdk'ya bakılırsa 'bebeklikle ergenlik arası' dönem çocukluk... bana kalırsa ilkokula başlanılan yaşla beraber bastırmamız istenir, sınavlarla iyice törpülenir, üniversiteyle beraber yitirilir. trajik olan, içinde kıpır kıpır yaşayan çocuğu dışavurduğu an, erkek egemen zihniyetin ürünü yarmalar yahut olgun kadın triplerindeki hatunlarca ezilen, laf sokulan, dışlanan bireyin halidir. çok dertliyim, bırakırsam kendimi lastik gibi uzar entri... sözü afşar timuçin'e bırakıyorum: ''Çocukluğumuzu yitiriyoruz. Çocukluğumuzu yitirdikten sonra da onun yerine ne koyacağız diye zorlanıyoruz. işte psikiyatrinin yardımını bekliyoruz, başka yardımlar bekliyoruz. Galiba en tehlikelisi çocukluğumuzu yitirmektir. Çocukluğumuzu yitirtiyorlar, değil mi? Yani yedi yaşında çocuğa bakıyorsunuz takım elbise kravat giydiriyorlar. Biz öğrenciyken, küçükken polis elbisesi asker elbisesi içinde trampet çaldırırlardı. Çocukluk aslında klanlarda çok kolay aşılıyor. Çünkü klanda insanın yaşama katılması lazım. Çocukluğunu çabuk bitirip hemen yaşamın içine girmesi lazım. Ama çağdaş dünyada böyle bir şeyin hiçbir anlamı yok. O yüzden şu fark ortaya çıkıyor; Eski Yunandaki sparta-Atina farkı. Atina'da çocuk on iki yaşına kadar sokakta oynuyor. O yüzden Atina son derece verimli. Felsefede ve başka alanlarda. sparta'da altı yaşında çocuğu annesinden alıp kışlaya veriyorlar. Altmış yaşına kadar asker oluyor adam. Orada da ne sanat verimi var ne başka bir verim. Yani galiba insanlığın en büyük sıkıntısı son dönemlerde özellikle XX. Yüzyıldan sonra kültür alanındaki verimsizlikler, çocukluğu yitirmekten geliyor. Türkiye'de de aynı şey var. Açın dergileri, şiir okuduğunuz zaman itici bir duyguyla doluyorsunuz. Böyle saçma şiir olur mu? Adam çocuk değil. Aşık olduğunu anlatıyor, öyle aşk olur mu? Kesinlikle aşık falan da değil. Türk Şiiri kadar erkek şiir yoktur. Adam aşık oluyor ama heykel gibi, öyle saçma şey olur mu? sanırım Batıda da bizde de en büyük sıkıntı, çocukluğumuzu yitirme sıkıntısı ve ne yazık ki çocukluğumuzu kaybetmemiz için bütün koşullar var. Zaten çocukluğunu kaybetmeyen tamamen toplumdışı bir hale geliyor. Hangi kurumda olursanız olun çocukluğunu kaybetmemek demek; her şeyden önce karşı koymak demek, aykırı insan olmak demek, dürüstlük demek.''
