ilaç ve kimyevi maddelerin üzerinde muğlak bir ifadeye gömülen mekanlar. ebeveynlerin sallamadığı, çocukların da kışkırtıldığı uyarıların absürd çehresi. çocuklar bugün nereye ulaşamıyor ki; velilerine soluk aldırmayan, onların da boyun eğdiği isteklerle ülkeyi yönetiyorlar nerdeyse. (bkz: tüketim kültürü)*
cocukluk donemlerimizde cok söylerdik bu sarkıyı..
Bir gün bir gün bir cocuk
Eve de gelmiş kimse yok
Acmıs bakmıs dolabı,
Şeker de sanmış ilacı.
Yemiş yemiş bitirmiş,
Aksama sancı baslamıs.
KIvrım kıvrım kıvranmıs,
Hastaneyi boylamıs..
öyle bir yer dünya üzerinde yoktur.
asansörlere konan ikinci düğmelere (ki bunlar yüksekte olur) bile üst üste 3 kişi çıkıp bastıklarına şahit olmuşumdur.
çocuk milletinden korkulur.
