en büyük kabustur diyebilirim. birincisi kapı arkasına asılan hırkanın geceleyin oynadığını zannetmek diğeri de bu. küçükken tombul tosalak bi çocuktum. dilim de hafif peltek. ben konuştukça halalardan biri kafamı ağzına alıyor, diğeri ağzımdaki dişlerimi ısırıyor "oooyyy gonuşmanı yirim senin gubban olurum sağaaaa" diye. hele bizim dede köyden gelip bi yapışırdı ki o yanağın morardığını bilirim. ısırarak öper tükrüğünü yanağıma sıvadığı yetmiyormuş gibi kirli sakallarını da yüzüme sürtmekten zevk alırdı. çok fonksiyonlu eziyetti benim için. bir de annemin dayısı yeni porselen dişlerini benim yanağım üzerinde denemişti. senin yanağı ısırdım ya ekmeği de keser dedi adam acıdan gözlerimin dolu dolu olduğunu görmesine rağmen. alayı yanağımı sömürdü, gıdımdaki diş izlerini hiç saymıyorum bile.
- mmmmmmmmmmuojax!
- aq bi s.ktir gidin lan!
- ayy yerim ben bunu. ne güzel küfür ediyo.
- ..
- adın ne senin ? büyüynce ne olacan? anneni mi daha çok seviyon sevgilini mi?
- ühühühüüü büyümek istiyoruuuuuum.
eger toraman bir cocuksaniz, yanaklariniz dolu doluysa... her yakalayan oper sizi, tukuruklu tukuruklu salyali malyali*. ustelik caninizida yakarlar operken eller kollar da rahat durmaz zira, minciklarlar falan. hoslanmazsiniz haliyle bu durumdan, artik yetiskin insan gorunce "la gene yakalayip opecekler beni" korkusuyla uzak durursunuz, somurtursunuz bu dertten, lakin bu yetiskin milleti somurtan sisman cocuga da bayilirlar* dolayisiyla yine bi yerde yakalayip opuverirler. neyse efendim, biraz buyuyup tipiniz neyim kaydiktan sonra, boyle bir derdiniz kalmaz, aksine siz opup opulmek hatta kimileriyle daha ileriye gitmek istersiniz.
