temizlik hastası annelerin bir farklı modelidir.
bizim apartmanda vardı bir tane birebir onu anlatacağım şimdi.
temizlikle kafayı bozmuştu ayrı. her gün en az bir defa ellerini çamaşır suyuna bastırdığını anlatır, kocası her hafta koli koli deterjan taşırdı evlerine. biri sabah kahvesine davet etse, hep işi olur gelemezdi. çocuğu altı yaşlarında sakin bir çocuktu. yaramaz da değildi öyle. içine kapanıktı hatta. öyle kir pas içinde eve dönenlerden değildi yani. gene de soyardı kadın çocuğu kapıda. o da öğrenmiş olacak ki annesinin huyunu sesini çıkarmaz, iki kolunu havaya kaldırırdı annesi kazağını rahat çıkarabilsin diye. sonra çoraplarını çıkarır, pantolonunu indirirdi.
hepimiz en az birkaç kez denk geldik bu sahneye apartmanda, çoğumuz görmezden geldik elbette. sonra girerdi evine. sokağa çıkmış olması yeterli bir sebepti annesi için. hatta bir üst katında oturan komşusu, sıkça anlatırdı çocuğu bağırta bağırta banyoya soktuğunu. ne kadar doğruydu bilemem ama üzülürdük işte haline.
kadın ise bu davranışını böbürlenerek anlatırdı. aklı sıra evine mikropları sokmuyordu. biz ise hiç gidemezdik evlerine. oldu ya çocuk bize geldiğinde çekinerek girerdi evimize. koridorda duvara yakın yürümesi kalmış aklımda. artık kadın nasıl korkuttuysa...
kendi takıntılarını çocuğa bu denli yansıtan anne ne kadar haklı acaba? ileriki yıllarda çocuğuda ona benzer huylara mı sahip olur yoksa tam tersi davranışlar mı sergiler? bilemiyorum. ancak var böyle anneler. evlerini temiz tutmanın ötesinde çocuğunu kapıda soyup giydiren, sanki mikropmuş gibi kaynar suyla dezenfekte etmeyi deneyen.
ccugunun camur içindeki coraplariyla daha yeni temizledigi halilarini kirletmesine izin vermeyen, pislik icindeki pantalonuyla cocugun koltuga oturup koltugu kirletmesine izin vermeyen annedir.
