gönül isterdi ki, başlıkta virgül kullanabilelim, tırnak işareti kulanabilelim. ama olmuyor işte. başlık o yüzden bi acayip..
ben bu lafla büyüdüm diyebilirim. kâh annem beşiktaş'a gol atan futbolcuyu dövdü, kâh babam bana saldıran horozu dövdü (evet horoz, olamaz mı?), kâh abim görmeden çarptığım elektrik direğini dövdü.. öyle avuttular beni. ağlıyorsam bu lafı duyar duymaz hemen kesiyordum ağlamamı.
- anneeaaaa, gol yedik yineeeaaa!
+ tamam oğlum ağlama, ben döverim onu
- döv! ehe ehe..
hep mecazda kalmıyordu tabii. annem bazen de abimi dövüyordu benim için. o da güzel oluyordu. hatta gerçeği daha güzel oluyrodu diyebilirim (evet, şiddete meyilli küçük bir psikopattım ben). bazen de abim, beni döven çocuğu dövüyordu filan...
alışkanlık yapmış bu bende. abim hep yanımda olsun; üşüyünce soğuğu dövsün, sınavdan geçemeyince sınav kağıdını dövsün, terk edilince kızı dövsün... en önemlisi, beşiktaş'a gol atan adamı dövsün!
ben de yapıyorum artık bunu; büyüdüm ya. yeğenler bişeye ağlayınca filan 'tamam ağlama, ben döverim onu' diyorum. bi anda bana bakıp sırıtıyor velet. ve bu çok güzel oluyor...
öz eleştiri yapamayan, suçu hep başkasında arayan nesiller yetiştirmektir.
küçükken çocuk masaya çarpıp ağladığında masayı döven anne baba, çocuğa aslında şu mesajı veriyordu; suçlu masa.
"evladım, çocuğum. dikkatli olsan, çarpmazdın o masaya" dese iş bitecek; ama yok suçlu masa. masa dövülür, masa kaka denilir v.s.
sonra o çocuk büyür, eşek kadar adam olur. her yaşadığı başarısızlığa, hayal kırıklığına bir sebep bulur. suçu hep başkasında arar. kendine dönüp, ben nerde yanlış yapıyorum acaba diye sorma lüksünde bulunmaz, bulunamaz; çünkü suçlu her defasında masadır.
-anne bana oynayamazsın dediii kovduuuu...
+aa kim ooo!
-şurdaki büyük çocukk
+tamam ben döverim onu!
-dööv (bi yandan hala ağlamaktadır)
ama sonuç olarak annesi o büyük çocuğu* dövmez
kendi çocuğuda ağlamayı bırakmıştır ama bi daha annesine inanmıyacağına dair kendini inandırmaya çalışmaktadır
