şu hayatta belki de yerinin diğer tüm şarkılardan her zaman apayrı olacağına emin olduğum tek şarkı. bir intro bu kadar efsanevi olabilir mi, bir insanın -hele de bir erkeğin- sesi bu kadar üst notalara ulaşabilir mi, hareketli bir melodi bu kadar muhteşem bir şekilde durgunlaşabilir mi, bir şarkı insanı hem üzebilir, hem mutlu edebilir ve hem de sanki saatlerce ağlamış ve rahatlamışçasına birden ortaya çıkan o huzuru tattırabilir mi? 7 dakika daha ne kadar duygu yüklü ve anlamlı olabilir?
iyi ki herkes bilmiyor bu güzelliği, iyi ki yeterince ünlü değil kült olmak için, iyi ki diğer şarkıların gerisinde kaldı. bu büyüyü kimseler bozamayacak ve çalınan her bir notası içimde ayrı ayrı heyecan yaratmaya devam edecek böylece.
origin of symmetry'nin 20. Yılı dolayısı ile yeniden üzerinden geçilmiş nefis şarkı. Davullar özellikle kulağa çok daha temiz gelmekte. Son bölümdeki piyano kısmı da anlatılmaz yaşanır seviyesine yükselmiş. Yeni albüm yokken de bunların gelmesi kulakların şenlenmesini sağlıyor tabi.* Ayrıca 6 yıldır unutulmuş, ayıp edilmiş...
özellikle xx anniversary remixx versiyonu çıktığından beri o temiz vokallere doyamadığım için düzensiz aralıklarla birkaç günlük periyotlar boyunca manyak gibi dinliyorum ve bu gece bi "en iyi muse şarkısı" anketinde gördükten sonra yeniden aklıma düşünce bu geceyi (ve önümüzdeki birkaç günü) de kendisine adamaya karar verdim.
youtube'da kaliteli kaydı olan wembley ve roma konserlerinde bulunmaması, bu şarkı ile ilgili belki de tek kötü şeydir.
