Ulan çoğu gençlik aşkımı öpmedim bile lan ben.
Ama deli gibi aşık olabiliyordu insanlar. Çünkü şimdiki gibi "tutku"yla, şehvetle, abazanlıkla karıştırmıyorlardı duygularını.
Bir kere öncelikle birine aşık olmak için illa ki cinsel çekim olmalıdır. Aşkın cinsellikle ilgisi olmasaydı heteroseksüeller hemcinslerine de aşık olabilirlerdi. O şahıs erkek/kadın olduğu için aşık oluyoruz. Fakat o yoğun duygunun kavuşmamakla ilgili olduğu da aşikâr. Yani aşıksın, çok seviyorsun. O kalbinde kağıt kesiği gibi olan sızı işte bu yüzden. Henüz onunla birlikte olmadığın için gözünde büyüyor.
Evlilik dışı cinselliğin her türlüsüne karşı olduğum için yapmadım, bilemiyorum. Fakat bir gün aşık olduğum bir şahıs olur da evlenirsem bir süre sonra o delice heyecan ve tutkunun yerini büyük bir sevgi alır sanırım. kavuştuktan sonra söner demiyorum ama içimdeki kelebekler uçuşmaz sanırım.
Yani cinsellik aşkın başında gereklidir. Sonrasında ise ilişkinin devam etmesi için devam edecektir.
cinsellik olmadan aşk olmaz. cinsellik aşkın hedefidir.
karşındaki insanı tanımadan, karakterini ve düşüncelerini bilmeden, ortak noktalarınızı bulmadan ve en önemlisi cinsel uyumu yakalamadan hissedilen aşklar yalandır, yanlıştır ve boştur. bunu anlayabilmek için belli bir olgunluk seviyesine ulaşmak gerekir. genç insanlarda bu olgunluk ve tecrübe bulunmadığı için hep yanlış kişilere aşık olup bir de üstüne yanlış kişiler ile evleniyorlar. sonuç bütün bu aşkların ayrılıkla ve acıyla bitmesi şeklinde oluyor. halbuki en başta doğru insanı bulmak için çabalasa insanlar kimse boş yere bir başkasının hayalini kurduğu kişi ile birleşmemiş ve başkasının aşkını çalmamış olurdu.
