özlenen, tadı damakta olan, 80lerin sonunda çocuk olmuş insanların hatıralarında derin izler bırakan, portakal ve kaysılı iki çeşidi bulunan mini boy çikolata.
çocukluğumun portakallı çikolatasıdır. fakültemdeki kantinlerden sadece birinde birkaç ay öncesinde satılmaya başlanan ve yıllar sonra tekrardan yeme şerefine nail olup hazzını yaşadığım çikolatadır.
(bkz: mutlu oldum lan)
3 gün önce ankara kızılay'da yüksel çıkışındaki büfede ansızın gözüme takılan ve gözlerimi yaşartan, eskilere geri dönüş adına yanımda cino'nun adını bilmeyen üç arkadaşıma da birer tane olmak üzere tekrar tattığım güzellik.
eski yıllara şöyle bir bakış atmak isteyenler, ısrarla bayinizden isteyiniz.
bunlar patentini almış olsa gerek. kimse taklit etmedi cinoyu. biraz önce 25 kuruşa köy bakkalında uzun cinolardan buldum. hiç ama hiç değişmemiş. bambaşka bir şey bu cino.
ben bunu arabada biriktirdim. bi bakkalda falan bulduğumda çocuk gibi sevinirim hala. ne tatlı bir şeysin lan sen. çok istisnai denk gelir oldum artık sana sevgili cino. **
