maalesef, yeni keşfettiğim harika insan. dancing the blues away şarkısıyla canlandıran, windy town ile karmaşık hislere yönelten, loving you again parçasıyla da sevgi kelebeklerini göğüs kafesinize salan adamdır.
yaptığı müziğin tarzına karar verebilmek için üç şarkısından fazlası bilinmelidir, ancak genelde üç şarkısı bilinir ve bu üç şarkı üzerinden yorum yapılır. hatta o şarkılar road to hell, auberge ve blue cafe olsa gerek.
neyse, bu adam bir çok müzisyeni etkilemiş, tarzının önde gelen adamlarından biri olduğundan, kendisinin ilgili camiadaki yeriyle ilgili konuşmadan önce konuyla ilgili biraz birikim sahibi olunmalıdır. lakin 30 milyonun üzerinde albüm satmış ve 1978-2005 yılları arasında 362 hafta boyunca ingiltere listelerinde yer almış.
klasik blues okullarının dışında bir tarzı olmakla birlikte, zamanında çıkardığı blues ansiklopedisi niteliğindeki blue guitars audio book albüm setinde -kitabını yazdığı yetmemiş, adını da kitap koymuş zaten herif- blues'un gelişimini başlangıcından bugüne kadar aptala anlatır gibi anlatmıştır. işte böyle kendi çapında müzik yapan naif bir adam.
süper sese sahip, slide ustası müzisyen. sesi zaman zaman tom waits'i andırır gibi. julia şarkısıyla babamı özletmiştir kendisi, sağolsun; o ayrı konu.
mp3'ünü cd playera taktığınızda, istanbul'dan, erzurum'a kadar keyifli bir yolculuk yapmanızı sağlayacak şekilde tam bir seyahat şarkıları insanıdır. hatta eski kasetlerinden birinin kapağı da böyle bir yol ambiansıydı.
Gitar çalarken pena kullanmaz, belki de bu yüzden biraz mark knopfler'ı andırır. yolculukları unutulmaz yapacak derecede güzel yol şarkıları vardır.
(bkz: whiskey voice)
kanseri atlattıktan sonra blue cafe albümünü çıkarmış slide guitar virtüözüdür, bence dünya yüzündeki en melodik blues rock müzisyenlerinden biridir. Otoritelere göre virtüözdür, ancak gitar çalmayı o kadar kolay bir şeymiş gibi gösterir ki sıradan bir gitarist sanılır.
