ennio morricone'nun en güzel eserlerinden birisidir. Le vent le cri 'nin olgun, keskin ve sert hüznünün biraz daha romantize(?) edilmiş, insanı daha derinden bir yerden tutup etkilemeye koyulmuş hâli gibidir. Gerçi Once upon time in america'nın müziği de aynı şekilde hüzünlüdür. Hangi hüzün diye sorulursa le vent le cri diğerlerinden birkaç fersah daha ötededir.
soundtrack denince akan suları durduran büyük müzisyen ennio morricone'nin le professionnel filmi için yaptığı müziklerin en unutulmazı, en güzeli. filmin efsane finalinde devreye girmesiyle bu finalden rol çalmış, tarifi imkansız bir tat bırakmıştır. ağlatması an meselesidir.
arabesk şairlerin, şiirlerinde fon olmasına rağmen özünden kaybetmeyen, gerçek anlamda şaheser... derin bir nefes sigara kadar etkili, derin bir özlem kadar kutsal. ennio morricone'nin finale'i kadar dingin olmasa da ondan çok daha sakinleştirici bir etkisi var gibi...
ennio morricone'nin zihnimizde derin yolculuklara çıkmamıza vasıta olan şarkısıdır. tekrar tekrar dinlenmesinin ölümcül sonuçlar doğurduğu söylenmektedir...
zamaninda turk filmlerine de fon olmus ennio morricone eseri... " ulen ne ki bunun adi. " diyerek aranilan. enstrumantel oldugu icin sozlerden bulmak gibi bir sey de soz konusu degildir.
gecen gun discoda remixini dinleyip; bu sarkiyi da ayaga dusurduler ye helal olsun diye huzunlenmeme yol acan jean paul belmondo'nun muhtesem oyunculugunu sergiledigi le professonel filminin olaganustu soundtracki..
